අපායෙන් ගැලවී විත් මහණදම් පිරූ තරුණයෙක්

අපායෙන් ගැලවී විත් මහණදම් පිරූ තරුණයෙක්

මිනිස් සිතේ ස්වභාවය සිතුවිලි ගොඩ නැඟීමයි. මිනිසා අවදිව සිටින සෑම මොහොතක් පාසාම අතීතය හෝ අනාගතය සම්බන්ධ කැරගෙන සිතේ සිතුවිලි ගොඩනඟයි.
අතීතයේ පංචේන්ද්‍රියයන් පින වූ අවස්ථාවන්ට සම්බන්ධ ආශාව, තණ්හාව මුසු ඇලීමේ සිතුවිලි ද තරහව, ද්වේෂය මුසු ගැටීමේ සිතුවිලි ද මොහොතක් පාසා සිතේ ගොඩනැඟේ.
එසේ ම ඇලීම හා ගැටීම මුසු සිතුවිලි අනාගතය සඳහා ද සිතේ ගොඩ නැඟේ. මිනිසා උපන්දා සිට මියෙන තෙක් ම සිදු කරන්නේ එසේ සිතුවිලි ගොඩනැඟීම ය.
මේ බොහෝ දෙනෙක් “මේ දැන්” කියන මොහොත ගැන නොසිතති. සිතුවිලි ගොඩ නැඟීම යනු කර්ම රැස්කිරීමයි. ඒවා කුසල කර්ම හෝ අකුසල කර්ම විය හැකිය. ඊට අනුවම විපාක යෙදේ. මේ එවැනි කර්ම විපාකයක් ගෙවන පුද්ගලයකු පිළිබඳ කතාවකි.
මීතිරිගල නිස්සරණ වන සේනාසනය අක්කර පන්සියයක් පමණ විශාල වූ වන ගහනයක් මැද පිහිටි පුණ්‍ය භූමියකි.
එකකට එකක් නොපෙනෙන තරම් දුරින් පිහිටි කුටිවලට වී භාවනා කරන යෝගීහු මේ සිත එක අරමුණකට ගෙන බැඳ තබා සමාධි සුවයක් විඳීන්නට උත්සාහ කරති.
සිතුවිලි ගොඩනැඟීම් වශයෙන් තව තවන් කෙලෙස් රැස්කිරීම නතර කරන්නට උත්සාහ කරති.
සේනාසනයේ කි‍්‍රයාත්මක වන කාලසටහන සිහිපත් කරමින් “ගෙඩිය” ගසා හඬ නංවන වාර ගණන අනුව මේ අවදිවීමටය.
මේ වත සඳහාය. මේ භාවනාවය, මේ දානය සඳහා පිණ්ඩපාත යේ යෑමටය, මේ ගිලන්පස සඳහා දන්ශාලාව වෙත යෑමටය ආදී වශයෙන් යෝගීහු ඒ ඒ සංඥාවන් හඳුනාගෙන ඊට අනුව කි‍්‍රයා කරති.
කතා කරමින් කාලය නාස්ති කිරීමද කෙලෙස් ගොඩ නැඟීමක් බැවින් නිශ්ශබ්දතාවයද භාවනාවේ දියුණුව සඳහා අවධාරණය කැර තිබේ.
එසේ වුවත් යෝගී භික්ෂූන් වහන්සේ ඉඳහිට ධර්ම කාරණා පිළිබඳ සතුටුසාමීචියේ යෙදෙන අවස්ථා ද ඇත. දිනක් එවැනි ස්වාමීන් වහන්සේ කීප නමක් කර්මය හා කර්ම විපාකය පිළිබඳ සාකච්ඡා කරමින් සිටියහ.
”කර්මයට අනුව විපාකය ලැබේ නම් ඊට යම රජකු හා යම පල්ලන් මැදිහත් වන්නේ කුමටදැයි මට ගැටලුවකැ”යි එක් ස්වාමීන්වහන්සේ නමක් පවසති.
”කර්ම විපාක ගෙවන්නට තිබේ නම් යම් කෙනකුට වේදනාව ලබා දෙන්නට තව කෙනෙක් පහර දෙති. තුවාල කරති. කෙනෙක් පිහියෙන් ඇන මරා දමති. මැසි මදුරුවන් පනුවන් නිසා ලෙඩ රෝග වැළඳෙති.
එහිදී පුද්ගලයකුට තවත් පුද්ගලයකුගේ කි‍්‍රයාකාරකම් වලට ලක්වීමට සිදුවෙයි. එසේම පෙ‍්‍ර්තයන්, යක්ෂයන් නිසා මහ රහතන් වහන්සේට පවා පීඩා සිදුවූ බව ති‍්‍රපිටකයේ සඳහන් වෙයි.
ඒ නිසා යම රජෙක් හා යම පල්ලන්ගේ් සම්බන්ධය තිබිය හැකියැ”යි තවත් ස්වාමීන්වහන්සේ නමක් පැවැසූහ.
”කර්මයට අනුව කර්ම විපාක ගෙවීමට සිදුවීම අවබෝධ කරවන්නට යම රජකු හා යම පල්ලන් ඉදිරිපත් කිරීමෙන් මිනිසා අකුසලයෙන් මුදවා ලිය හැකි බැවින් මේවා නිර්මාණ විය නොහැකිදැ”යි තවත් හිමි නමක් අදහස් දක්වති.
යම රජු හා යම පල්ලන් පිළිබඳ කියන කතා අසා සිටිමින් ඒ පිළිබඳ ගැඹුරින් සිතූ තවත් භික්ෂූන් වහන්සේ නමක් අඬන්නට වූහ.
භාවනාවෙන් යම් තරමකට දියුණු කළා වූ සිතක් ඇති උන්වහන්සේට ස්වකීය අතීතය සිතුවම් පොටක් සේ දිස්වන්නට වීය. උන්වහන්සේ ඒ පිළිබඳ විස්තර කළේ මෙසේය.
”මං මේ ආත්මයට පෙර ආත්මයෙන් එහා ආත්මයේ ටිකක් බලපුළුවන්කාරයෙක් ලෙස තමයි ඉපදිලා හිටියේ. පන්සිල් පද පහම ආරක්ෂා කළේ නෑ. තුන්වැනි සිල්පදය බහුල වශයෙන් ම කැඩුවා.
සත්ත්ව හිංසාවෙත් යෙදුණා. අනුන් සතු සම්පත් බල පුළුවන්කාරකමෙන් අයිති කැරගත්තා. මේ වගේ වැරදි වැඩවලින්ම ජීවත් වුණා මිසක කුසලයක යෙදුණේ ම නෑ.
මෙහෙම ජීවත් වෙන අතරේ දවසක් ගමනක් යන කොට විශාල දුර්ගන්ධයක් මට දැනුණා. ඒක කොයි තරම් අප‍්‍රසන්න ගඳක් ද කියනවා නම් ඒ ගඳ මොකක්ද කියා බලන්න තරම් හිතුණා.
මම නාසය වසා ගෙන ඒ ගැන හොයා බැලුවා. විශාල ඌරුමීයෙක් මැරිලා කුණුවෙලා. ඒ මී කුණෙන් චිරි චිරි ගා පණුවන් මතුවෙනවා යට යනවා. කොයි තරම් නාසය වසාගෙන සිටියත් ඒ ගඳ දැනෙනවා.
දැන් ඇස් දෙකෙනුත් දැක්කා. හරි ම අප‍්‍රිය යි. ඒ වෙලාවේ මට කවදාවත් නැති අමුතු ම නුවණක් පහළ වුණා. (අසුබ භාවනාව) කොයිතරම් සාත්තු කළත් මගේ ශරීරයත් මේ වගේ නේද? කවදා හරි මේ වගේ මළොත් කුණුවෙලා ගඳ හමනවා නේද? පණුවන් ගසනවා නේද? මේ ශරීරය දුර්වල වීම, වයසට යෑම, ජරාවට පත්වීම මට වළක්වන්න බැහැ නේද? එහෙම නම් මේ ශරීරය මගේ යැයි කියන්නේ කොහොමද? මේක හරිම දුකක්.
මම මහණ වෙන්න ඕනෑය කියා අධිෂ්ඨාන කැර ගත්තා. ඒ වුණාට ඒ ආත්මයේ මම මහණ වුණේ නෑ. එහෙම ඉඳලා කාලෙකට පස්සෙ මැරුණා.
මැරුණාය කියන්නේ , මට කතා කරගන්න බැරි වුණා. පංචේන්ද්‍රියයන් අකී‍්‍රය වුණා. ලොකු මහත බටයක් වගේ එකක් ඇතුළෙන් මාව දිගට ඇදිලා ගියා. ඒ බටයෙන් එළියට ආපු තැන දෙන්නෙක් හිටියා. ඒ දෙන්නා මාව දෙපැත්තෙන් අල්ලාගෙන ඉදිරියට එක්කගෙන ගියා.
එතැන අඩි පහළොවක් විතර උස ආසනයක යම රජ්ජුරුවෝ වාඩිවෙලා හිටියා. දකින කොටම මේ යම රජ්ජුරුවෝය කියා මට වැටහුණා. ඔහු යටිකයට සුදු වේට්ටියක් ඇඳගෙනයි හිටියේ.
”ආ.. මනුස්ස ලෝකයේ ඉන්න කොට හුඟක් පව් කරලා තියෙනවා නේද?” කියා යම රජ්ජුරුවෝ මගෙන් ඇහුවා. ඒ එක්ක ම මම කළ පව් චිත‍්‍රපටයකින් වගේ මට මැවි මැවී පෙනෙන්නට ගත්තා.
ඒවා දකින කොට ම මා වැරැදි කාරයා වෙලා ඉවරයි නේද කියා හිතින් අන්තිමට ම අසරණ වුණා. ඒ අසරණවීම හෘදය සාක්ෂියත් එක්ක ම සිදුවන ගැඹුරු අනුස්මරණයක්.
පශ්චාත්තාපයක් වගේ දෙයක්. එතැනට ටිකක් එහායෙන් ලොකු තාප්පයක් තිබුණ. ඒ තාප්පයට එහා පැත්තේ විශාල ගින්නක් බුර බුරා ඉහළ නැඟෙනවා. ඒ වගේ ම ඒ පැත්තේ විශාල පිරිසක් දැවි දැවී විලාප දෙනවා ඇහෙනවා.
ඒ තාප්පයට ඉහළින් නැඟෙන යෝධ ගිනි දලු සුළඟට මේ පැත්තටත් එනවා. අප සිටි තැනටත් එනවා. ඒත් මේ පැත්තට ආවාම ඒ ගිනි දලුවල උණුසුමක් නෑ. උණුසුම තියෙන්නේ තාප්පෙන් එහා පැත්තට විතරයි.
තාප්පෙන් එහා පැත්තේ තියෙන්නේ නිරය. ඒ නිරයේ වැටුණු අය තමයි අර විලාප නඟමින් දුක් විඳිනවා ඇහෙන්නේ කියලා මට වැටහෙනවා. යම රජ්ජුරුවෝ හරිම කරුණාවන්තයි.
කරුණාවෙන් මා දිහා බලා සිටිනවා. මම කළ පව් මැවි මැවී පෙනෙන අතරේ අර මී කුණ දැකපු සිද්ධියත්, මහණ වෙන්න කළ අධිෂ්ඨානයත් මට මතක් වුණා. මෙතනින් නිදහස් වුණොත් නම් මහණ වෙනවා මහණ වෙනවාමයි කියා ඒ වෙලාවේ මට හිතුණා. (යම රජු රතු සළුවක් හැඳ සිටියොත් අනිවාර්යයෙන් ම නිරයට යන්න සිද්ධ වෙනවාලු.)
එතකොට යම රජ්ජුරුවන්ගේ මුහුණේ මඳ සිනහවකුත් නැඟුණා. ”කුසලකුත් කළා නේද?” කියලා යම රජ්ජුරුවෝ එක පාරටම ඒ වෙලාවේ මගෙන් ඇහුවා.
”තමුන්ට තවම කල් තියෙනවා” කියා නැවත යම රජ්ජුරුවෝ ප‍්‍රකාශ කළා. එතකොට ම මා නැවතත් අර නළය දිගේ ආපහු ආවා. ඒ නළය දිගේ එනකොට තව දෙදෙනෙක් මුණ ගැහුණා.
”ආ.. එහෙම කොහොමද? එහෙම නම් අපිත් ඉන්නවානෙ”යි ඒ දෙන්නා කියනවා ඇහුණා. මම නිදහස් වී එන හැටි දැක ඔවුන් එසේ කීවේ එතැනත් ඊර්ෂ්‍යාව හා තණ්හාව තියෙන තැනක් බව මට වැටහුණා.
මම ඒ නළය දිගේ ඇවිත් කෑගල්ලේ අම්මා කෙනකුගේ කුසක පිළිසිඳ ගත්තා. ඉපදුණාට පස්සේ මම හරියට දුක් වින්දා. අනුන්ගෙන් ඉල්ලාගෙන කන තත්ත්වයට පත්වුණා.
වැඩි දුර ඉගෙන ගන්නත් බැරි වුණා. ජීවත් වෙන්න බැරි ම තැන බේකරියක වැඩට ගියා. දර පළන්න ඕනෑ. දහදිය පෙරා ගෙන දර පළනවා. ඊළඟට පෝරණුවට දර දමා ගිනි අවුළුවන්න ඕනෑ.
එතැන ඉඳල ගිනි රස්නෙත් එක්කමයි දවස ගෙවෙන්නෙත්. රෑට නිදියන්නෙත් පෝරණුව ළඟ ගිනි රස්නෙත් එක්කමයි. සමහර දාට හීනෙන් අර තාප්පයට එහා ගිනිදැල් පෙනෙනවා.
නිරයේ ගිනිදැල්වලින් බේරුණත් මෙතනදි යම් තරමකින් හෝ ඒ දඬුවම විඳින්න සිද්ධ වුණා.
මේ බේකරියෙ පාන් අරගෙන බයිසිකලෙන් කඩවලට බෙදා හරින්න වුණෙත් මට. මේ පාන් ගෙනියන එක කඩේක මුදලාලි කාන්තාවක්. ලස්සනයි. මෙයා සමහරදාට පාන්වල සල්ලි දෙන්න දවසක් දෙකක් පරක්කු කරනවා.
මේ ගෑනිගෙ සිරියාවන්ත පෙනුම නිසා මමත් දවස දෙක පහුවෙලා සල්ලි ගන්නවා. මෙහෙම ඉඳලා මෙයා හිටි හැටියේ දවස් ගණනක් මුදල් අත් හිටෙව්වා. පාන් ගෙනියන ප‍්‍රමාණයට අනුව මුදල් බාර නොදෙන කොට මුදලාලි මට බණිනවා.
අන්තිමට මේ ගෑනි සල්ලි නොදෙන කොට ඒ කඩේට පාන් දමන්න එපා කියා මුදලාලි මට කිව්වා. ”උඹ කොහොම හරි ඒ සල්ලි ඉල්ලගෙන එන්න ඕනෑ. නැත්නම් උඹේ පඩියෙන් කපනවා” කීවා.
දැන් අර ගෑනි වෙන පාන් කාරයකුගෙන් පාන් ගන්නවා. මම ගියා ම මඟහරිනවා. මම යනවාටත් කැමැති නැහැ. දැන් අර සිරියාවත් නැහැ. මුදලාලි මගේ පඩියෙන් කැපුවොත් මම මගේ දුප්පත් අම්මව ජීවත් කරන්නේ කොහොමද කියලත් බය හිතුණා.
එදා රෑ බේකරියෙ තිබුණු උල් පිහියක් හොයාගෙන ළඟින් තියා ගත්තා. රෑ නිදියන කොට කොට්ටය යටින් තියා ගත්තා. හෙට උදේ පාන් අරගෙන ගිහින් සල්ලි ඉල්ලනවා.
නුදුන්නොත් අර ගෑනිට මේ පිහියෙන් ඇනලා මරණවා කියලා හිතාගත්තා. පාන්දර පිහිය අතට අරගෙන පිහිය මිට තදින් අල්ලාගෙන අරකිගෙ පපුවට මේකෙන් දෙකක් අනිනවා” කියලා හිතට වෙර ගත්තා.
අන්න එතකොටම මට ආයෙත් අර අපායෙ ගිනිදැල් පෙනෙන්න පටන් ගත්තා. මේ වතාවෙ නම් මම මහණ වෙනවාමයි කියපු එකත් සිහිපත් වුණා. නිදි පැදුරෙ ඉඳල ම කල්පනා කළා.
තවම මුදලාලිලා නිදි. මම බනිස් ගෙඩියක් කාලා උණුවතුර ටිකක් බිව්වා. තව බනිස් ගෙඩි දෙක තුනක් කඩදාසියක ඔතා ගත්තා. හෙමින් සැරේ පාරට බැස්සා. හැතැප්ම පහක් ම පයින් ගෙදරට ම ආවා.
ඒ වෙනකොට මම අවුරුදු දහඅටක ඉලන්දාරියෙක්. එදා ගෙදර ඇවිත් පැය දෙක තුනක් නිදා ගත්තා. නැගිටලා නා ගත්තා. ගෙදර තිබුණු සුදු සරොන් දෙකකුයි කමිස දෙකකුයි අරගෙන කෙළින් ම ආරණ්‍ය සේනාසනයකට ගියා. එතැනින් මේ මීතිරිගල සේනාසනයට ආවා. අම්මගෙනුත් අවසර අරගෙන මහණ වුණා.
”ඔබ වහන්සෙ මොනවා කිව්වත් යම රජ්ජුරුවොයි යම පල්ලොයි ඉන්න බව මම නම් හොඳටෝ ම විශ්වාසයි. දැඩි අධිෂ්ඨානයෙන් හා වීර්යයෙන් කටයුතු කළොත් ආනන්තරිය නොවන පාප කර්මවල විපාක අඩුකර ගන්න පුළුවන්.
කුසල ශක්තිය බලවත් වන විට අකුසල විපාක දුර්වල වෙනවා” යි ඒ හාමුදුරුවෝ පැවසූහ.
ඒ හාමුදුරුවන්ගේ කතාව අප සමඟ පැවසුවේ බෙල්ලන්තර සිරි සදහම් ආශ‍්‍රමවාසී ලේනව මංගල හිමියෝ ය. උන්වහන්සේට අපේ ස්තුතිය පිරිනමමු.

මළවුන්ගේ හෝරාව(Malaunge Hoorawa)

ජීවිතය වැනසූ මිතුරිය ගෙන් පළිගත් යමුනා

ජීවිතය වැනසූ මිතුරිය ගෙන් පළිගත් යමුනාමිනිසාට ජීවත්වීම සඳහා මුදල් අත්‍යවශ්‍ය සාධකය වී ඇත. එහෙත් බුද්ධිමත් නොවූ බොහෝ දෙනකු නොමඟ යැවීමටත් එමඟින් විනාශය ළඟා කිරීමටත් මුදල ප‍්‍රධානතම හේතු කාරණය වී ඇත. විරැකියාවෙන් පෙළෙමින් අසහනකාරී ජීවිත ගෙවූ බොහෝ තරුණියනට ඇඟලුම්හල් රැකියාව මහත් පිටිවහලක් විය.

එහෙත් ඇඟලුම්හල් සමාජය තුළින් බිහි වූ සංස්කෘතිය සමහර ජීවිතවලට අවාසනාව ළඟා කර දුන්නේය. ඇතැම් ඇඟලුම් හල් සේවිකාවන් තම යහළු යෙහෙළියන් ගේ මංගල උත්සවවලට සහභාගි වන්නේ නම්බුකාර ලෙස මත්පැන් පානය කිරීම විලාසිතාවක් කැර ගනිමිනි. එවැනි උත්සවවලදී තරුණයින්ටත් වඩා මේ තරුණියෝ බේබදුකමට ඇබ්බැහි වී සිටිති. අද කතාවෙන් අප අනාවරණය කරන්නේ එවැනි තරුණියක් විනාශ වී තවත් ජීවිත කීපයකට අතුරු අන්තරා ගෙන දුන් ආකාරය යි.
යමුනා ඇඟලුම්හල් සේවිකාවකි. ගම්බදින් අගනුවරට පැමිණි ඇය රැකියාවට ගියේ නවාතැන් පොළක සිට ය. ඇය සමඟ නවාතැන් කාමරයේ ලැඟුම් ගත් සුසීමා ඇගේ හොඳ ම මිතුරිය බවට පත් වීමට වැඩි කලක් ගත වූයේ නැත. යමුනාට ගමේ සුරංග නම් වූ පෙම්වතෙක් සිටියේය. සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරත් ඒ ඇඟලුම්හලේ ම සේවය කළ තරුණයෙකි.

දිනක් ආරාධනයකට අනුව යමුනාත්, සුසීමාත්, සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරතුත් මිතුරියකගේ නිවසක පැවති, කොටහළු මගුල් ගෙදරක ගියහ. මිතුරිය ද ඇඟලුම් සේවිකාවක වූ බැවින් ඔවුන් ගේ පුරුදු සංස්කෘතියට අනුව මේ තිදෙනාට ඉහළින් ම සැලකුවා ය. සංග‍්‍රහ කළා ය.
මත්පැනින් සිහිවිකල් වූ මේ තරුණියන් දෙදෙනා සරත් හා තවත් අය සමඟ නටන්නට පටන් ගත්හ. කැසට් යන්ත‍්‍රයක උදව්වෙන් කොත්තු රොටි සංගීතයට අනුව නැටූහ. මධ්‍යම රාති‍්‍රය දක්වා ම නැටූහ. නෑදැයින් විසිර ගිය පසුව මිතුරිය මේ තිදෙනාට ම නිවසේ ඉස්සරහ කාමරයේ නිදාගන්නට පහසුකම් සලසා දුන්නාය.
ඝන අඳුරෙන් පිරුණු රාති‍්‍රය ධාරානිපාත වර්ෂාවකින් සීතල අඩුපාඩු සපුරා ලීය. මේ බේබදු කෙල්ලන් දෙදෙනා සමඟ සරත් නින්දට සැරසුණේ ද මත්පැනින් විකල් වූ ගතියෙන් ම ය. අවසානයේ ස්වකීය පෙම්වතියගේ අනුදැනුම ද ඇතිව සරත් අතින් යමුනා කෙලෙසුණා ය. වෙරි මත සිඳී පසු දිනට පහන් වූයේ පෙර දා රාති‍්‍රයේ බරපතලකම යමුනා ගේ මුවින් පිටාරය ගලමිනි. ප‍්‍රශ්නයේ භාරදූරකම වටහා ගත් සුසීමා යමුනාගේ ඉකි බිඳීම නිවැසියන්ට රහසක් කරමින් වහා හැඳ පැළඳ ගෙන තිදෙනා ම මිතුරිය ගෙන් සමු ගෙන නවාතැන කරා පිටත් වූහ.

ඔවුන් පැමිණි බස් රියේ අසුනක කෙළවරක හිඳගත් යමුනා ඉදිරි අසුනේ හිස රඳවා කඳුළු සඟවා ගෙන කල්පනා කරමින් ආවාය. සරත් සුසීමා සමඟ මිට උපායක් සාකච්ඡා කරමින් වෙනත් අසුනක හිඳගෙන පැමිණියහ. නවාතැනට ආසන්න නගරයේ සරත් නතර වූ අතර යෙහෙළියන් දෙදෙනා නවාතැනට ගියහ. ඒ දිනය ද නිවාඩු දමා තිබුණු බැවින් එදා රැකියාවට යෑමේ අවශ්‍යතාවයක් නොවීය. යමුනා ඇඳට වී මුහුණ සඟවා ගෙන ඉකි බින්දාය. මේ අතර සුසීමාගේ දුරකතනය නාද විය. ඊට මඳ වේලාවකට පසු සරත් ද ඔවුන්ගේ නවාතැන් කාමරයට ඇතුළු විය. ඔහු අතේ අරක්කු බාගයක් ද විය. එය මේසය මතින් තැබුවේය.
“සරත්! හරි වැඩේනෙ. අම්මට සනීප නෑ කියලා දැන් කෝල් එකක් ආවා. මම දැන් ගමේ යන්න ඕනෑ”යි සුසීමා කීවා ය.
“අම්මට අසනීප නම් ඉතින් නොගිහින් කොහොමද? එහෙනම් යන්න. ගිය හැටියේ කෝල් එකක් දෙන්නැ”යි සරත් කීවේය.
මේ කිසිවකට සවන් දුන්නේ යමුනා නොවේ. මේ හැතිරිය හා හතුරා නවාතැනින් පිට වී යෑමත් ඇයට සුළු සහනයක් විය. සරත් හා සුසීමා පිටත්ව ගියහ.
ඇත්තට ම අනුන්ට ම දොස් පැවරීම හරි ද? ගමෙන් පැමිණි යමුනා වෙනස් වූයේ ඇයි? මේ සියල්ලට මුල් වුණේ මගේ ම බේබදුකම නොවේ දැයි යමුනා සිතුවා ය. ඇයට තමන් ගැන දහසක් බලාපොරොත්තු තබා ගෙන සිටින මව්පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය සිහිපත් විය. සුරංග සිහිපත් විය. යමුනා ඇඳෙන් නැගිට්ටාය. මේසය කරා ගොස් පුටුව ඇදගෙන වාඩි වූයේ ගෙදරට ලියුමක් ලියන්නට ය.
“අදාරණීය අම්මේ! තාත්තේ!
මේ ලියුම කිසි දවසක අම්මා කෙනෙක් තම දුව ගෙන් බලාපොරොත්තු ලියුමක් නොවේ. මගේ වරද නිසා ම, මත්පැනට ඇබ්බැහිකම නිසා මම අනාථ වුණා. විනාශ වුණා. මට දැන් කාටවත් මුහුණ දෙන්න බෑ…”
යමුනාට සුරංග සිහියට නැගිණි. ලියුම අතර මඟ නතර කොට සුරංග ගැන සිතන්නට වූවාය. කම්මුලේ අත රඳවා ගෙන කල්පනා කරන්නට වූ ඇගේ ඔලුව යකාගේ කම්මල සේ විය. මේ අතර මේසය මත තිබුණු අරක්කු බාගය ඇගේ නෙත ගැටිණි. “දැන් මට කොහොමත් එකයි” කියා තමන්ට ම කියා ගත් යමුනා වීදුරුවකට හලාගත් අරක්කු බාගය එක හුස්මට ම බීගෙන බීගෙන ගියාය. ඇගේ හිස බමන්නට විය. වහා පුටුවෙන් නැගිට ගොස් ඇඳේ පෙරළුණාය. පෙරළුණා පෙරළුණා ම ය.
දවස ගෙවී ගියේය. ඊළඟ දවසට ද හිරු අඩවන් කැර තිබු දොරෙන් යමුනා දෙස එබිකම් කැර බැලීය. නිල මැස්සන් කීප දෙනෙකු හැරෙන්නට ඇගේ තනි නොතනියට කිසිවකු ඒ කාමරයේ සිටියේ නැත. එදින සවස් යාමයේ මේ නවාතැන් කාමරයේ දොර නොවසා අඩවන් කැර ඇත්තේ ඇයි දැයි නවාතැනේ අයිති කාරිය එබිකම් කැර බැලුවාය.

“දෙය්යනේ!” යමුනා ඇඳෙන් බිමට වැටි සිටියාය. ඇය ලේ වමනය දමා තිබුණි. සියල්ල සිදු වී හමාර ය. මේසය මත හිස් කළ අරක්කු බෝතලයක් හා වීදුරුවක් තිබිණි. පේළි කීපයක් ලියා අවසන් නොකළ ලියුමකි.
නවාතැන් පාලිකාව සිද්ධිය පොලීසියට දැනුම් දුන්නා ය. නීතිමය රාජකාරිවලින් පසු යමුනා ගේ ඥාතීහු ඇගේ සිරුර ගමට ගෙන ගොස් භූමදාන කළහ. පොලීසිය සුසීමා ගෙන් කට උත්තරයක් ගත්ත ද ඇය මේ ගැන කිසිත් නොදන්නා බවත්, එදින තමන් ගමට ගොස් සිටි බවත් සඳහන් කළාය. එය සියදිවි හානි කැර ගැනීමක් බවට නිගමනය විය.
ශෝකයත් ලැජ්ජාවත් දරා ගත නොහැකිවූ යමුනාගේ මව්පියෝ ගෙය සහ ඉඩම විකුණා බාල දියණිය සමඟ අනුරාධපුරයෙන් ඉඩමක් මිලට ගෙන එහි පදිංචියට ගියහ.
යමුනා ගේ ජීවිතයට තමන් අතින් සිදු වූ අපරාධය වසන් කිරීමට අරක්කුවලට වස දමා තැබූ බව දන්නේ සුසීමා හා සරත් පමණි. එහෙත් එය තවත් එකම එක කෙනෙක් දැන සිටියාය.

ඒ මළ යක්ෂණියක වී බද්ධ වෛරයෙන් ඉපැදුණු යමුනාගේ භූතාත්මයයි. එහෙත් මේ සිද්ධිය සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිතේ නිතරම හොල්මන් කරන්නට විය. ඔවුන්ගේ සිත් නිතරම ඔවුන්ට දොස් පවරන්නට විය.
“උඹලා කළේ මහා අපරාධයක්. හෙන ගහන අපරාධයක්. සහගහන අපරාධයක්. ඒ පාපය උඹලා ගෙවන්නම ඕනෑ” යි සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිත තරවටු කරන්නට විය. රාති‍්‍ර නින්දට යන විට ද, උදේ අවදි වූ මොහොතේ ද යමුනා ඔවුන් දෙස රවාගෙන සිටින ආකාරය මැවී පෙනෙන්නට විය. එහෙත් මේ රහස සමාජයෙන් සඟවා ගෙන සිටින්නට ඔවුහු වග බලා ගත්හ.
මාස තුනක් පමණ නොදැනුවත්ව ම වාගේ ගෙවී ගියේය. දිනක් සරත් රැකියාවට යෑම සඳහා නිවසින් පිටත් විය. බස් නැවතුම් පොළක නතර කොට මගීන් නංවා ගෙන ඉදිරියට ඇදෙමින් තිබුණු බස් රියකට සරත් දුවගෙන ගොස් එල්ලුණේය. පය ලිස්සා ගියේය. ඒ බස් රියේම රෝදයට සරත් ගේ දෙකකුල් යට විය. මාස ගණනාවක් රෝහල් ගතව ප‍්‍රතිකාර ලබමින් සිට සරත් රෝහලෙන් පිට වූයේ දණහිස් දෙකෙන් පහළ කොටස් කපා වෙන් කළ අබ්බාගතයෙකු ලෙස ය.
එදා තමන් බස්රිය කරා දුව ගෙන ගොස් එල්ලුණු හැටිත් පාපුවරුවට තැබූ පය ලිස්සා ගිය හැටිත් සරත්ට හොඳට මතක ය. ඒ මිසක යමුනාගේ මළ යක්ෂ භූතාත්මය ඔහුගේ කකුළෙන් ඇද්ද බව ඔහු තවමත් දන්නේ නැත. සරත් රෝහල් ගතව සිටිය දී සුසීමා ඔහු බලන්නට මාසයකට හතර පස් වතාවක් ගියා ය. පසුව එය ක‍්‍රමයෙන් අඩු විය. “සරත්ගෙ කකුල් දෙක ම කපලා.
එයා එක්ක විවාහ වෙලා පවුල් ජීවිතයක් ගෙවන්න පුළුවන්දැ”යි ඇගේ සිත නිතර ඇගෙන් ප‍්‍රශ්න කළේය. මේ අතර දෙදෙනා හවුල් වී කළ අපරාධය ද නිතර සිතේ හොල්මන් කළේය. අබ්බාගතයෙකු සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධයක් පවත්වා ඵලක් නැතැයි තීන්දු කළ ඇය, සරත් බලන්නට යෑම නතර කැර දැමුවාය. ඇඟලුම් කම්හලේ අය ද නිතර ම “සුසී! දැන් සරත්ට කොහොමදැ”යි ප‍්‍රශ්න කිරීම ද හිසරදයක් වූ අතර ඇය එම කම්හලෙන් ඉවත්ව වෙනත් ඇඟලුම් කම්හලක රැකියාවක් සොයා ගත්තා ය.

මෙසේ මාසයක් පමණ කාලය ගෙවී යද්දී සුසීමාට ද බස් රියකට නගිද්දී සරත්ට සිදු වූ ආකාරයෙන් ම අනතුරකට ලක් වී දෙකකුල් අහිමි වූවාය. එය ද රිය අනතුරක් ලෙස සැලකුවා මිස යමුනාගේ මළ යක්ෂ ආත්මය පළි ගත් බව දැන සිටියේ නැත. යමුනා ගේ භූතාත්මය බද්ධ වෛරයෙන් ඔවුන් දෙදෙනා පසුපස ගමන් කොට කල් යල් බලා තමන්ට කළ අපරාධයේ පළිය ගත්තා ය.
දැන් අපි සුරංග දෙසට හැරෙමු. අහිංසක ජීවිතයක් ගත කළ සුරංග වයස අවුරුදු 17 දී පමණ යමුනා සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධය පටන් ගත්තේ ය. යමුනා අගනුවර රැකියාවට ගිය ද මාසයකට වරක් පමණ ඔවුන් මුණ ගැසී කතා බස් කළහ. හිටි හැටියේ ම යමුනා ගෙන් කිසි ම තොරතුරක් ලැබුණේ නැත. නගරයට ගිය පසු ඇයට මා අමතක වුණා ද? මට වඩා හැඩ වැඩකාරයෙක් සමඟ සම්බන්ධයක් ඇති කැර ගත්තා ද? මේ ගැන සිත සිතා සිටි සුරංග ගේ මානසිකත්වය පහළට වැටිණි. අවසානයේ තමන් ගේ මනසට හිරිහැර කරන මතකය වළලා දමන්නට තීරණය කළ සුරංග නිතර මිතුරන් සමඟ එක් වී කාලය ගෙවන්නට විය.
මේ අතර යමුනා ගේ භූතාත්මය කළ පාප මිත‍්‍රයන්ගෙන් පළි ගැනීමෙන් පසු යම් සහනයක් ලැබුවාය. එහෙත් ඒ භූතාත්මයේ ස්වභාවය වෙනස් කළ හැකි නොවේ. කාලය ගෙවී ගොස් කර්ම නියාමයට අනුව වෙනත් භවයක උපත ලබන තුරු ඒ ස්වභාවය ම ගත කළ යුතු ය. මේ භූතාත්මය නිතර අනුරාධපුරයට ගොස් තම දුප්පත් මව් පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය දෙස බලා දුක් වූවාය. ඒ දුකට හේතුව සිහිපත් වූ සැණින් චිත්ත සන්තානය තුළින් මතු වන වෛරයෙන් දැවෙන්නට වූවාය.
ඒ සමඟ ම සරත් සොයා ගෙන ගියා ය. ඔහු අබ්බාගතයෙකු වී දුක් විඳින ආකාරය දැක සතුටු වූවාය. එතැනින් සුසීමා සොයා ගෙන ගියාය. එහිදී ද සුසීමා දෙකකුල් අහිමව දුක් විඳින හැටි බලා සතුටු වූවා ය.
දිනක් අනුරාධපුරයේ මව්පියන්ගේ නිවස ඇසුරු කොට ගෙන ගැවසුණු මේ මළ යක්ෂණියගේ සිත යම් කිසි චිත්ත තරංගයක් සම්බන්ධව වේදනාවක් වැනි පීඩනයක් ඇති විය. භූතාත්මය සැණින් එය හඳුනා ගත්තා ය. ඒ සුරංග ඇය ගැන සිතමින් සුසුම් හෙලන අවස්ථාවකි.

තමන් වෙනුවෙන් අවංකව ආදරය කළ සුරංග දැන් පේ‍්‍රමයේ වියෝ ගින්නෙන් දැවෙන බව ඇය වටහා ගත්තා ය.
“අනේ! සුරංග පාප මිත‍්‍ර සේවනය නිසා මම විනාශ වුණා. ඔයා තවමත් මා වෙනුවෙන් සුසුම් හෙලනවා මා නිසා ඔයා ගේ ජීවිතය කාලකන්නි කැර ගන්න එපා. මට ඔයාට උදව් කරන්න ඕනෑ. ඒත් ඒකට මට අවසර නෑ. අපේ ලෝකයේ අපි ජීවත්වෙන්නේ යක්ෂ සේනාධිපතියන් යටතේ යි. නීතිරීති තිබෙනවා. ඒ ප‍්‍රධානීන්ගේ අවසර නැතුව කිසි දෙයක් කරන්න බැහැ.
මම ඒ අයට මට සිදුවූ අසාධාරණය අපරාධය ගැන අවනඩුව කියා අවසර අරගෙන හතුරන් දෙදෙනා ගෙන් පළි ගත්තා. දැන් ඔයාට උදව් කරන්න වුණත් ප‍්‍රධානීන් ගෙන් අවසර අරගෙන එන්න ඕනෑ. මම කොහොම හරි හඬා වැළපිලා කන්නලව් කරලා අවසර වරම් අරගෙන එනවා” යි අධිෂ්ඨාන කැර ගෙන භූතාත්මය නික්ම ගියාය.
මේ අතර තම මානසික වියවුල් සඳහා සහනයක් පතා සුරංග අතුරුගිරියේ විපස්සනා භාවනා මධ්‍යස්ථානයේ ගස්නාවේ ඤාණානන්ද හිමියන් සොයා යන්නට තීරණය කැර සිටියේය.
එහෙත් ඇඟලුම්හල් සමාජය තුළින් බිහි වූ සංස්කෘතිය සමහර ජීවිතවලට අවාසනාව ළඟා කර දුන්නේය. ඇතැම් ඇඟලුම් හල් සේවිකාවන් තම යහළු යෙහෙළියන් ගේ මංගල උත්සවවලට සහභාගි වන්නේ නම්බුකාර ලෙස මත්පැන් පානය කිරීම විලාසිතාවක් කැර ගනිමිනි. එවැනි උත්සවවලදී තරුණයින්ටත් වඩා මේ තරුණියෝ බේබදුකමට ඇබ්බැහි වී සිටිති. අද කතාවෙන් අප අනාවරණය කරන්නේ එවැනි තරුණියක් විනාශ වී තවත් ජීවිත කීපයකට අතුරු අන්තරා ගෙන දුන් ආකාරය යි.යමුනා ඇඟලුම්හල් සේවිකාවකි. ගම්බදින් අගනුවරට පැමිණි ඇය රැකියාවට ගියේ නවාතැන් පොළක සිට ය. ඇය සමඟ නවාතැන් කාමරයේ ලැඟුම් ගත් සුසීමා ඇගේ හොඳ ම මිතුරිය බවට පත් වීමට වැඩි කලක් ගත වූයේ නැත. යමුනාට ගමේ සුරංග නම් වූ පෙම්වතෙක් සිටියේය. සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරත් ඒ ඇඟලුම්හලේ ම සේවය කළ තරුණයෙකි.
දිනක් ආරාධනයකට අනුව යමුනාත්, සුසීමාත්, සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරතුත් මිතුරියකගේ නිවසක පැවති, කොටහළු මගුල් ගෙදරක ගියහ. මිතුරිය ද ඇඟලුම් සේවිකාවක වූ බැවින් ඔවුන් ගේ පුරුදු සංස්කෘතියට අනුව මේ තිදෙනාට ඉහළින් ම සැලකුවා ය. සංග‍්‍රහ කළා ය.මත්පැනින් සිහිවිකල් වූ මේ තරුණියන් දෙදෙනා සරත් හා තවත් අය සමඟ නටන්නට පටන් ගත්හ. කැසට් යන්ත‍්‍රයක උදව්වෙන් කොත්තු රොටි සංගීතයට අනුව නැටූහ. මධ්‍යම රාති‍්‍රය දක්වා ම නැටූහ. නෑදැයින් විසිර ගිය පසුව මිතුරිය මේ තිදෙනාට ම නිවසේ ඉස්සරහ කාමරයේ නිදාගන්නට පහසුකම් සලසා දුන්නාය.ඝන අඳුරෙන් පිරුණු රාති‍්‍රය ධාරානිපාත වර්ෂාවකින් සීතල අඩුපාඩු සපුරා ලීය. මේ බේබදු කෙල්ලන් දෙදෙනා සමඟ සරත් නින්දට සැරසුණේ ද මත්පැනින් විකල් වූ ගතියෙන් ම ය. අවසානයේ ස්වකීය පෙම්වතියගේ අනුදැනුම ද ඇතිව සරත් අතින් යමුනා කෙලෙසුණා ය. වෙරි මත සිඳී පසු දිනට පහන් වූයේ පෙර දා රාති‍්‍රයේ බරපතලකම යමුනා ගේ මුවින් පිටාරය ගලමිනි. ප‍්‍රශ්නයේ භාරදූරකම වටහා ගත් සුසීමා යමුනාගේ ඉකි බිඳීම නිවැසියන්ට රහසක් කරමින් වහා හැඳ පැළඳ ගෙන තිදෙනා ම මිතුරිය ගෙන් සමු ගෙන නවාතැන කරා පිටත් වූහ.
ඔවුන් පැමිණි බස් රියේ අසුනක කෙළවරක හිඳගත් යමුනා ඉදිරි අසුනේ හිස රඳවා කඳුළු සඟවා ගෙන කල්පනා කරමින් ආවාය. සරත් සුසීමා සමඟ මිට උපායක් සාකච්ඡා කරමින් වෙනත් අසුනක හිඳගෙන පැමිණියහ. නවාතැනට ආසන්න නගරයේ සරත් නතර වූ අතර යෙහෙළියන් දෙදෙනා නවාතැනට ගියහ. ඒ දිනය ද නිවාඩු දමා තිබුණු බැවින් එදා රැකියාවට යෑමේ අවශ්‍යතාවයක් නොවීය. යමුනා ඇඳට වී මුහුණ සඟවා ගෙන ඉකි බින්දාය. මේ අතර සුසීමාගේ දුරකතනය නාද විය. ඊට මඳ වේලාවකට පසු සරත් ද ඔවුන්ගේ නවාතැන් කාමරයට ඇතුළු විය. ඔහු අතේ අරක්කු බාගයක් ද විය. එය මේසය මතින් තැබුවේය.“සරත්! හරි වැඩේනෙ. අම්මට සනීප නෑ කියලා දැන් කෝල් එකක් ආවා. මම දැන් ගමේ යන්න ඕනෑ”යි සුසීමා කීවා ය.“අම්මට අසනීප නම් ඉතින් නොගිහින් කොහොමද? එහෙනම් යන්න. ගිය හැටියේ කෝල් එකක් දෙන්නැ”යි සරත් කීවේය.මේ කිසිවකට සවන් දුන්නේ යමුනා නොවේ. මේ හැතිරිය හා හතුරා නවාතැනින් පිට වී යෑමත් ඇයට සුළු සහනයක් විය. සරත් හා සුසීමා පිටත්ව ගියහ.ඇත්තට ම අනුන්ට ම දොස් පැවරීම හරි ද? ගමෙන් පැමිණි යමුනා වෙනස් වූයේ ඇයි? මේ සියල්ලට මුල් වුණේ මගේ ම බේබදුකම නොවේ දැයි යමුනා සිතුවා ය. ඇයට තමන් ගැන දහසක් බලාපොරොත්තු තබා ගෙන සිටින මව්පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය සිහිපත් විය. සුරංග සිහිපත් විය. යමුනා ඇඳෙන් නැගිට්ටාය. මේසය කරා ගොස් පුටුව ඇදගෙන වාඩි වූයේ ගෙදරට ලියුමක් ලියන්නට ය.“අදාරණීය අම්මේ! තාත්තේ!මේ ලියුම කිසි දවසක අම්මා කෙනෙක් තම දුව ගෙන් බලාපොරොත්තු ලියුමක් නොවේ. මගේ වරද නිසා ම, මත්පැනට ඇබ්බැහිකම නිසා මම අනාථ වුණා. විනාශ වුණා. මට දැන් කාටවත් මුහුණ දෙන්න බෑ…”යමුනාට සුරංග සිහියට නැගිණි. ලියුම අතර මඟ නතර කොට සුරංග ගැන සිතන්නට වූවාය. කම්මුලේ අත රඳවා ගෙන කල්පනා කරන්නට වූ ඇගේ ඔලුව යකාගේ කම්මල සේ විය. මේ අතර මේසය මත තිබුණු අරක්කු බාගය ඇගේ නෙත ගැටිණි. “දැන් මට කොහොමත් එකයි” කියා තමන්ට ම කියා ගත් යමුනා වීදුරුවකට හලාගත් අරක්කු බාගය එක හුස්මට ම බීගෙන බීගෙන ගියාය. ඇගේ හිස බමන්නට විය. වහා පුටුවෙන් නැගිට ගොස් ඇඳේ පෙරළුණාය. පෙරළුණා පෙරළුණා ම ය.දවස ගෙවී ගියේය. ඊළඟ දවසට ද හිරු අඩවන් කැර තිබු දොරෙන් යමුනා දෙස එබිකම් කැර බැලීය. නිල මැස්සන් කීප දෙනෙකු හැරෙන්නට ඇගේ තනි නොතනියට කිසිවකු ඒ කාමරයේ සිටියේ නැත. එදින සවස් යාමයේ මේ නවාතැන් කාමරයේ දොර නොවසා අඩවන් කැර ඇත්තේ ඇයි දැයි නවාතැනේ අයිති කාරිය එබිකම් කැර බැලුවාය.
“දෙය්යනේ!” යමුනා ඇඳෙන් බිමට වැටි සිටියාය. ඇය ලේ වමනය දමා තිබුණි. සියල්ල සිදු වී හමාර ය. මේසය මත හිස් කළ අරක්කු බෝතලයක් හා වීදුරුවක් තිබිණි. පේළි කීපයක් ලියා අවසන් නොකළ ලියුමකි.නවාතැන් පාලිකාව සිද්ධිය පොලීසියට දැනුම් දුන්නා ය. නීතිමය රාජකාරිවලින් පසු යමුනා ගේ ඥාතීහු ඇගේ සිරුර ගමට ගෙන ගොස් භූමදාන කළහ. පොලීසිය සුසීමා ගෙන් කට උත්තරයක් ගත්ත ද ඇය මේ ගැන කිසිත් නොදන්නා බවත්, එදින තමන් ගමට ගොස් සිටි බවත් සඳහන් කළාය. එය සියදිවි හානි කැර ගැනීමක් බවට නිගමනය විය.ශෝකයත් ලැජ්ජාවත් දරා ගත නොහැකිවූ යමුනාගේ මව්පියෝ ගෙය සහ ඉඩම විකුණා බාල දියණිය සමඟ අනුරාධපුරයෙන් ඉඩමක් මිලට ගෙන එහි පදිංචියට ගියහ.යමුනා ගේ ජීවිතයට තමන් අතින් සිදු වූ අපරාධය වසන් කිරීමට අරක්කුවලට වස දමා තැබූ බව දන්නේ සුසීමා හා සරත් පමණි. එහෙත් එය තවත් එකම එක කෙනෙක් දැන සිටියාය.
ඒ මළ යක්ෂණියක වී බද්ධ වෛරයෙන් ඉපැදුණු යමුනාගේ භූතාත්මයයි. එහෙත් මේ සිද්ධිය සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිතේ නිතරම හොල්මන් කරන්නට විය. ඔවුන්ගේ සිත් නිතරම ඔවුන්ට දොස් පවරන්නට විය.“උඹලා කළේ මහා අපරාධයක්. හෙන ගහන අපරාධයක්. සහගහන අපරාධයක්. ඒ පාපය උඹලා ගෙවන්නම ඕනෑ” යි සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිත තරවටු කරන්නට විය. රාති‍්‍ර නින්දට යන විට ද, උදේ අවදි වූ මොහොතේ ද යමුනා ඔවුන් දෙස රවාගෙන සිටින ආකාරය මැවී පෙනෙන්නට විය. එහෙත් මේ රහස සමාජයෙන් සඟවා ගෙන සිටින්නට ඔවුහු වග බලා ගත්හ.මාස තුනක් පමණ නොදැනුවත්ව ම වාගේ ගෙවී ගියේය. දිනක් සරත් රැකියාවට යෑම සඳහා නිවසින් පිටත් විය. බස් නැවතුම් පොළක නතර කොට මගීන් නංවා ගෙන ඉදිරියට ඇදෙමින් තිබුණු බස් රියකට සරත් දුවගෙන ගොස් එල්ලුණේය. පය ලිස්සා ගියේය. ඒ බස් රියේම රෝදයට සරත් ගේ දෙකකුල් යට විය. මාස ගණනාවක් රෝහල් ගතව ප‍්‍රතිකාර ලබමින් සිට සරත් රෝහලෙන් පිට වූයේ දණහිස් දෙකෙන් පහළ කොටස් කපා වෙන් කළ අබ්බාගතයෙකු ලෙස ය.එදා තමන් බස්රිය කරා දුව ගෙන ගොස් එල්ලුණු හැටිත් පාපුවරුවට තැබූ පය ලිස්සා ගිය හැටිත් සරත්ට හොඳට මතක ය. ඒ මිසක යමුනාගේ මළ යක්ෂ භූතාත්මය ඔහුගේ කකුළෙන් ඇද්ද බව ඔහු තවමත් දන්නේ නැත. සරත් රෝහල් ගතව සිටිය දී සුසීමා ඔහු බලන්නට මාසයකට හතර පස් වතාවක් ගියා ය. පසුව එය ක‍්‍රමයෙන් අඩු විය. “සරත්ගෙ කකුල් දෙක ම කපලා.එයා එක්ක විවාහ වෙලා පවුල් ජීවිතයක් ගෙවන්න පුළුවන්දැ”යි ඇගේ සිත නිතර ඇගෙන් ප‍්‍රශ්න කළේය. මේ අතර දෙදෙනා හවුල් වී කළ අපරාධය ද නිතර සිතේ හොල්මන් කළේය. අබ්බාගතයෙකු සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධයක් පවත්වා ඵලක් නැතැයි තීන්දු කළ ඇය, සරත් බලන්නට යෑම නතර කැර දැමුවාය. ඇඟලුම් කම්හලේ අය ද නිතර ම “සුසී! දැන් සරත්ට කොහොමදැ”යි ප‍්‍රශ්න කිරීම ද හිසරදයක් වූ අතර ඇය එම කම්හලෙන් ඉවත්ව වෙනත් ඇඟලුම් කම්හලක රැකියාවක් සොයා ගත්තා ය.
මෙසේ මාසයක් පමණ කාලය ගෙවී යද්දී සුසීමාට ද බස් රියකට නගිද්දී සරත්ට සිදු වූ ආකාරයෙන් ම අනතුරකට ලක් වී දෙකකුල් අහිමි වූවාය. එය ද රිය අනතුරක් ලෙස සැලකුවා මිස යමුනාගේ මළ යක්ෂ ආත්මය පළි ගත් බව දැන සිටියේ නැත. යමුනා ගේ භූතාත්මය බද්ධ වෛරයෙන් ඔවුන් දෙදෙනා පසුපස ගමන් කොට කල් යල් බලා තමන්ට කළ අපරාධයේ පළිය ගත්තා ය.දැන් අපි සුරංග දෙසට හැරෙමු. අහිංසක ජීවිතයක් ගත කළ සුරංග වයස අවුරුදු 17 දී පමණ යමුනා සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධය පටන් ගත්තේ ය. යමුනා අගනුවර රැකියාවට ගිය ද මාසයකට වරක් පමණ ඔවුන් මුණ ගැසී කතා බස් කළහ. හිටි හැටියේ ම යමුනා ගෙන් කිසි ම තොරතුරක් ලැබුණේ නැත. නගරයට ගිය පසු ඇයට මා අමතක වුණා ද? මට වඩා හැඩ වැඩකාරයෙක් සමඟ සම්බන්ධයක් ඇති කැර ගත්තා ද? මේ ගැන සිත සිතා සිටි සුරංග ගේ මානසිකත්වය පහළට වැටිණි. අවසානයේ තමන් ගේ මනසට හිරිහැර කරන මතකය වළලා දමන්නට තීරණය කළ සුරංග නිතර මිතුරන් සමඟ එක් වී කාලය ගෙවන්නට විය.මේ අතර යමුනා ගේ භූතාත්මය කළ පාප මිත‍්‍රයන්ගෙන් පළි ගැනීමෙන් පසු යම් සහනයක් ලැබුවාය. එහෙත් ඒ භූතාත්මයේ ස්වභාවය වෙනස් කළ හැකි නොවේ. කාලය ගෙවී ගොස් කර්ම නියාමයට අනුව වෙනත් භවයක උපත ලබන තුරු ඒ ස්වභාවය ම ගත කළ යුතු ය. මේ භූතාත්මය නිතර අනුරාධපුරයට ගොස් තම දුප්පත් මව් පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය දෙස බලා දුක් වූවාය. ඒ දුකට හේතුව සිහිපත් වූ සැණින් චිත්ත සන්තානය තුළින් මතු වන වෛරයෙන් දැවෙන්නට වූවාය.ඒ සමඟ ම සරත් සොයා ගෙන ගියා ය. ඔහු අබ්බාගතයෙකු වී දුක් විඳින ආකාරය දැක සතුටු වූවාය. එතැනින් සුසීමා සොයා ගෙන ගියාය. එහිදී ද සුසීමා දෙකකුල් අහිමව දුක් විඳින හැටි බලා සතුටු වූවා ය.දිනක් අනුරාධපුරයේ මව්පියන්ගේ නිවස ඇසුරු කොට ගෙන ගැවසුණු මේ මළ යක්ෂණියගේ සිත යම් කිසි චිත්ත තරංගයක් සම්බන්ධව වේදනාවක් වැනි පීඩනයක් ඇති විය. භූතාත්මය සැණින් එය හඳුනා ගත්තා ය. ඒ සුරංග ඇය ගැන සිතමින් සුසුම් හෙලන අවස්ථාවකි.
තමන් වෙනුවෙන් අවංකව ආදරය කළ සුරංග දැන් පේ‍්‍රමයේ වියෝ ගින්නෙන් දැවෙන බව ඇය වටහා ගත්තා ය.“අනේ! සුරංග පාප මිත‍්‍ර සේවනය නිසා මම විනාශ වුණා. ඔයා තවමත් මා වෙනුවෙන් සුසුම් හෙලනවා මා නිසා ඔයා ගේ ජීවිතය කාලකන්නි කැර ගන්න එපා. මට ඔයාට උදව් කරන්න ඕනෑ. ඒත් ඒකට මට අවසර නෑ. අපේ ලෝකයේ අපි ජීවත්වෙන්නේ යක්ෂ සේනාධිපතියන් යටතේ යි. නීතිරීති තිබෙනවා. ඒ ප‍්‍රධානීන්ගේ අවසර නැතුව කිසි දෙයක් කරන්න බැහැ.මම ඒ අයට මට සිදුවූ අසාධාරණය අපරාධය ගැන අවනඩුව කියා අවසර අරගෙන හතුරන් දෙදෙනා ගෙන් පළි ගත්තා. දැන් ඔයාට උදව් කරන්න වුණත් ප‍්‍රධානීන් ගෙන් අවසර අරගෙන එන්න ඕනෑ. මම කොහොම හරි හඬා වැළපිලා කන්නලව් කරලා අවසර වරම් අරගෙන එනවා” යි අධිෂ්ඨාන කැර ගෙන භූතාත්මය නික්ම ගියාය.මේ අතර තම මානසික වියවුල් සඳහා සහනයක් පතා සුරංග අතුරුගිරියේ විපස්සනා භාවනා මධ්‍යස්ථානයේ ගස්නාවේ ඤාණානන්ද හිමියන් සොයා යන්නට තීරණය කැර සිටියේය.එහෙත් ඇඟලුම්හල් සමාජය තුළින් බිහි වූ සංස්කෘතිය සමහර ජීවිතවලට අවාසනාව ළඟා කර දුන්නේය. ඇතැම් ඇඟලුම් හල් සේවිකාවන් තම යහළු යෙහෙළියන් ගේ මංගල උත්සවවලට සහභාගි වන්නේ නම්බුකාර ලෙස මත්පැන් පානය කිරීම විලාසිතාවක් කැර ගනිමිනි. එවැනි උත්සවවලදී තරුණයින්ටත් වඩා මේ තරුණියෝ බේබදුකමට ඇබ්බැහි වී සිටිති. අද කතාවෙන් අප අනාවරණය කරන්නේ එවැනි තරුණියක් විනාශ වී තවත් ජීවිත කීපයකට අතුරු අන්තරා ගෙන දුන් ආකාරය යි.යමුනා ඇඟලුම්හල් සේවිකාවකි. ගම්බදින් අගනුවරට පැමිණි ඇය රැකියාවට ගියේ නවාතැන් පොළක සිට ය. ඇය සමඟ නවාතැන් කාමරයේ ලැඟුම් ගත් සුසීමා ඇගේ හොඳ ම මිතුරිය බවට පත් වීමට වැඩි කලක් ගත වූයේ නැත. යමුනාට ගමේ සුරංග නම් වූ පෙම්වතෙක් සිටියේය. සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරත් ඒ ඇඟලුම්හලේ ම සේවය කළ තරුණයෙකි.දිනක් ආරාධනයකට අනුව යමුනාත්, සුසීමාත්, සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරතුත් මිතුරියකගේ නිවසක පැවති, කොටහළු මගුල් ගෙදරක ගියහ. මිතුරිය ද ඇඟලුම් සේවිකාවක වූ බැවින් ඔවුන් ගේ පුරුදු සංස්කෘතියට අනුව මේ තිදෙනාට ඉහළින් ම සැලකුවා ය. සංග‍්‍රහ කළා ය.මත්පැනින් සිහිවිකල් වූ මේ තරුණියන් දෙදෙනා සරත් හා තවත් අය සමඟ නටන්නට පටන් ගත්හ. කැසට් යන්ත‍්‍රයක උදව්වෙන් කොත්තු රොටි සංගීතයට අනුව නැටූහ. මධ්‍යම රාති‍්‍රය දක්වා ම නැටූහ. නෑදැයින් විසිර ගිය පසුව මිතුරිය මේ තිදෙනාට ම නිවසේ ඉස්සරහ කාමරයේ නිදාගන්නට පහසුකම් සලසා දුන්නාය.ඝන අඳුරෙන් පිරුණු රාති‍්‍රය ධාරානිපාත වර්ෂාවකින් සීතල අඩුපාඩු සපුරා ලීය. මේ බේබදු කෙල්ලන් දෙදෙනා සමඟ සරත් නින්දට සැරසුණේ ද මත්පැනින් විකල් වූ ගතියෙන් ම ය. අවසානයේ ස්වකීය පෙම්වතියගේ අනුදැනුම ද ඇතිව සරත් අතින් යමුනා කෙලෙසුණා ය. වෙරි මත සිඳී පසු දිනට පහන් වූයේ පෙර දා රාති‍්‍රයේ බරපතලකම යමුනා ගේ මුවින් පිටාරය ගලමිනි. ප‍්‍රශ්නයේ භාරදූරකම වටහා ගත් සුසීමා යමුනාගේ ඉකි බිඳීම නිවැසියන්ට රහසක් කරමින් වහා හැඳ පැළඳ ගෙන තිදෙනා ම මිතුරිය ගෙන් සමු ගෙන නවාතැන කරා පිටත් වූහ.ඔවුන් පැමිණි බස් රියේ අසුනක කෙළවරක හිඳගත් යමුනා ඉදිරි අසුනේ හිස රඳවා කඳුළු සඟවා ගෙන කල්පනා කරමින් ආවාය. සරත් සුසීමා සමඟ මිට උපායක් සාකච්ඡා කරමින් වෙනත් අසුනක හිඳගෙන පැමිණියහ. නවාතැනට ආසන්න නගරයේ සරත් නතර වූ අතර යෙහෙළියන් දෙදෙනා නවාතැනට ගියහ. ඒ දිනය ද නිවාඩු දමා තිබුණු බැවින් එදා රැකියාවට යෑමේ අවශ්‍යතාවයක් නොවීය. යමුනා ඇඳට වී මුහුණ සඟවා ගෙන ඉකි බින්දාය. මේ අතර සුසීමාගේ දුරකතනය නාද විය. ඊට මඳ වේලාවකට පසු සරත් ද ඔවුන්ගේ නවාතැන් කාමරයට ඇතුළු විය. ඔහු අතේ අරක්කු බාගයක් ද විය. එය මේසය මතින් තැබුවේය.“සරත්! හරි වැඩේනෙ. අම්මට සනීප නෑ කියලා දැන් කෝල් එකක් ආවා. මම දැන් ගමේ යන්න ඕනෑ”යි සුසීමා කීවා ය.“අම්මට අසනීප නම් ඉතින් නොගිහින් කොහොමද? එහෙනම් යන්න. ගිය හැටියේ කෝල් එකක් දෙන්නැ”යි සරත් කීවේය.මේ කිසිවකට සවන් දුන්නේ යමුනා නොවේ. මේ හැතිරිය හා හතුරා නවාතැනින් පිට වී යෑමත් ඇයට සුළු සහනයක් විය. සරත් හා සුසීමා පිටත්ව ගියහ.ඇත්තට ම අනුන්ට ම දොස් පැවරීම හරි ද? ගමෙන් පැමිණි යමුනා වෙනස් වූයේ ඇයි? මේ සියල්ලට මුල් වුණේ මගේ ම බේබදුකම නොවේ දැයි යමුනා සිතුවා ය. ඇයට තමන් ගැන දහසක් බලාපොරොත්තු තබා ගෙන සිටින මව්පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය සිහිපත් විය. සුරංග සිහිපත් විය. යමුනා ඇඳෙන් නැගිට්ටාය. මේසය කරා ගොස් පුටුව ඇදගෙන වාඩි වූයේ ගෙදරට ලියුමක් ලියන්නට ය.“අදාරණීය අම්මේ! තාත්තේ!මේ ලියුම කිසි දවසක අම්මා කෙනෙක් තම දුව ගෙන් බලාපොරොත්තු ලියුමක් නොවේ. මගේ වරද නිසා ම, මත්පැනට ඇබ්බැහිකම නිසා මම අනාථ වුණා. විනාශ වුණා. මට දැන් කාටවත් මුහුණ දෙන්න බෑ…”යමුනාට සුරංග සිහියට නැගිණි. ලියුම අතර මඟ නතර කොට සුරංග ගැන සිතන්නට වූවාය. කම්මුලේ අත රඳවා ගෙන කල්පනා කරන්නට වූ ඇගේ ඔලුව යකාගේ කම්මල සේ විය. මේ අතර මේසය මත තිබුණු අරක්කු බාගය ඇගේ නෙත ගැටිණි. “දැන් මට කොහොමත් එකයි” කියා තමන්ට ම කියා ගත් යමුනා වීදුරුවකට හලාගත් අරක්කු බාගය එක හුස්මට ම බීගෙන බීගෙන ගියාය. ඇගේ හිස බමන්නට විය. වහා පුටුවෙන් නැගිට ගොස් ඇඳේ පෙරළුණාය. පෙරළුණා පෙරළුණා ම ය.දවස ගෙවී ගියේය. ඊළඟ දවසට ද හිරු අඩවන් කැර තිබු දොරෙන් යමුනා දෙස එබිකම් කැර බැලීය. නිල මැස්සන් කීප දෙනෙකු හැරෙන්නට ඇගේ තනි නොතනියට කිසිවකු ඒ කාමරයේ සිටියේ නැත. එදින සවස් යාමයේ මේ නවාතැන් කාමරයේ දොර නොවසා අඩවන් කැර ඇත්තේ ඇයි දැයි නවාතැනේ අයිති කාරිය එබිකම් කැර බැලුවාය.“දෙය්යනේ!” යමුනා ඇඳෙන් බිමට වැටි සිටියාය. ඇය ලේ වමනය දමා තිබුණි. සියල්ල සිදු වී හමාර ය. මේසය මත හිස් කළ අරක්කු බෝතලයක් හා වීදුරුවක් තිබිණි. පේළි කීපයක් ලියා අවසන් නොකළ ලියුමකි.නවාතැන් පාලිකාව සිද්ධිය පොලීසියට දැනුම් දුන්නා ය. නීතිමය රාජකාරිවලින් පසු යමුනා ගේ ඥාතීහු ඇගේ සිරුර ගමට ගෙන ගොස් භූමදාන කළහ. පොලීසිය සුසීමා ගෙන් කට උත්තරයක් ගත්ත ද ඇය මේ ගැන කිසිත් නොදන්නා බවත්, එදින තමන් ගමට ගොස් සිටි බවත් සඳහන් කළාය. එය සියදිවි හානි කැර ගැනීමක් බවට නිගමනය විය.ශෝකයත් ලැජ්ජාවත් දරා ගත නොහැකිවූ යමුනාගේ මව්පියෝ ගෙය සහ ඉඩම විකුණා බාල දියණිය සමඟ අනුරාධපුරයෙන් ඉඩමක් මිලට ගෙන එහි පදිංචියට ගියහ.යමුනා ගේ ජීවිතයට තමන් අතින් සිදු වූ අපරාධය වසන් කිරීමට අරක්කුවලට වස දමා තැබූ බව දන්නේ සුසීමා හා සරත් පමණි. එහෙත් එය තවත් එකම එක කෙනෙක් දැන සිටියාය.ඒ මළ යක්ෂණියක වී බද්ධ වෛරයෙන් ඉපැදුණු යමුනාගේ භූතාත්මයයි. එහෙත් මේ සිද්ධිය සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිතේ නිතරම හොල්මන් කරන්නට විය. ඔවුන්ගේ සිත් නිතරම ඔවුන්ට දොස් පවරන්නට විය.“උඹලා කළේ මහා අපරාධයක්. හෙන ගහන අපරාධයක්. සහගහන අපරාධයක්. ඒ පාපය උඹලා ගෙවන්නම ඕනෑ” යි සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිත තරවටු කරන්නට විය. රාති‍්‍ර නින්දට යන විට ද, උදේ අවදි වූ මොහොතේ ද යමුනා ඔවුන් දෙස රවාගෙන සිටින ආකාරය මැවී පෙනෙන්නට විය. එහෙත් මේ රහස සමාජයෙන් සඟවා ගෙන සිටින්නට ඔවුහු වග බලා ගත්හ.මාස තුනක් පමණ නොදැනුවත්ව ම වාගේ ගෙවී ගියේය. දිනක් සරත් රැකියාවට යෑම සඳහා නිවසින් පිටත් විය. බස් නැවතුම් පොළක නතර කොට මගීන් නංවා ගෙන ඉදිරියට ඇදෙමින් තිබුණු බස් රියකට සරත් දුවගෙන ගොස් එල්ලුණේය. පය ලිස්සා ගියේය. ඒ බස් රියේම රෝදයට සරත් ගේ දෙකකුල් යට විය. මාස ගණනාවක් රෝහල් ගතව ප‍්‍රතිකාර ලබමින් සිට සරත් රෝහලෙන් පිට වූයේ දණහිස් දෙකෙන් පහළ කොටස් කපා වෙන් කළ අබ්බාගතයෙකු ලෙස ය.එදා තමන් බස්රිය කරා දුව ගෙන ගොස් එල්ලුණු හැටිත් පාපුවරුවට තැබූ පය ලිස්සා ගිය හැටිත් සරත්ට හොඳට මතක ය. ඒ මිසක යමුනාගේ මළ යක්ෂ භූතාත්මය ඔහුගේ කකුළෙන් ඇද්ද බව ඔහු තවමත් දන්නේ නැත. සරත් රෝහල් ගතව සිටිය දී සුසීමා ඔහු බලන්නට මාසයකට හතර පස් වතාවක් ගියා ය. පසුව එය ක‍්‍රමයෙන් අඩු විය. “සරත්ගෙ කකුල් දෙක ම කපලා.එයා එක්ක විවාහ වෙලා පවුල් ජීවිතයක් ගෙවන්න පුළුවන්දැ”යි ඇගේ සිත නිතර ඇගෙන් ප‍්‍රශ්න කළේය. මේ අතර දෙදෙනා හවුල් වී කළ අපරාධය ද නිතර සිතේ හොල්මන් කළේය. අබ්බාගතයෙකු සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධයක් පවත්වා ඵලක් නැතැයි තීන්දු කළ ඇය, සරත් බලන්නට යෑම නතර කැර දැමුවාය. ඇඟලුම් කම්හලේ අය ද නිතර ම “සුසී! දැන් සරත්ට කොහොමදැ”යි ප‍්‍රශ්න කිරීම ද හිසරදයක් වූ අතර ඇය එම කම්හලෙන් ඉවත්ව වෙනත් ඇඟලුම් කම්හලක රැකියාවක් සොයා ගත්තා ය.මෙසේ මාසයක් පමණ කාලය ගෙවී යද්දී සුසීමාට ද බස් රියකට නගිද්දී සරත්ට සිදු වූ ආකාරයෙන් ම අනතුරකට ලක් වී දෙකකුල් අහිමි වූවාය. එය ද රිය අනතුරක් ලෙස සැලකුවා මිස යමුනාගේ මළ යක්ෂ ආත්මය පළි ගත් බව දැන සිටියේ නැත. යමුනා ගේ භූතාත්මය බද්ධ වෛරයෙන් ඔවුන් දෙදෙනා පසුපස ගමන් කොට කල් යල් බලා තමන්ට කළ අපරාධයේ පළිය ගත්තා ය.දැන් අපි සුරංග දෙසට හැරෙමු. අහිංසක ජීවිතයක් ගත කළ සුරංග වයස අවුරුදු 17 දී පමණ යමුනා සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධය පටන් ගත්තේ ය. යමුනා අගනුවර රැකියාවට ගිය ද මාසයකට වරක් පමණ ඔවුන් මුණ ගැසී කතා බස් කළහ. හිටි හැටියේ ම යමුනා ගෙන් කිසි ම තොරතුරක් ලැබුණේ නැත. නගරයට ගිය පසු ඇයට මා අමතක වුණා ද? මට වඩා හැඩ වැඩකාරයෙක් සමඟ සම්බන්ධයක් ඇති කැර ගත්තා ද? මේ ගැන සිත සිතා සිටි සුරංග ගේ මානසිකත්වය පහළට වැටිණි. අවසානයේ තමන් ගේ මනසට හිරිහැර කරන මතකය වළලා දමන්නට තීරණය කළ සුරංග නිතර මිතුරන් සමඟ එක් වී කාලය ගෙවන්නට විය.මේ අතර යමුනා ගේ භූතාත්මය කළ පාප මිත‍්‍රයන්ගෙන් පළි ගැනීමෙන් පසු යම් සහනයක් ලැබුවාය. එහෙත් ඒ භූතාත්මයේ ස්වභාවය වෙනස් කළ හැකි නොවේ. කාලය ගෙවී ගොස් කර්ම නියාමයට අනුව වෙනත් භවයක උපත ලබන තුරු ඒ ස්වභාවය ම ගත කළ යුතු ය. මේ භූතාත්මය නිතර අනුරාධපුරයට ගොස් තම දුප්පත් මව් පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය දෙස බලා දුක් වූවාය. ඒ දුකට හේතුව සිහිපත් වූ සැණින් චිත්ත සන්තානය තුළින් මතු වන වෛරයෙන් දැවෙන්නට වූවාය.ඒ සමඟ ම සරත් සොයා ගෙන ගියා ය. ඔහු අබ්බාගතයෙකු වී දුක් විඳින ආකාරය දැක සතුටු වූවාය. එතැනින් සුසීමා සොයා ගෙන ගියාය. එහිදී ද සුසීමා දෙකකුල් අහිමව දුක් විඳින හැටි බලා සතුටු වූවා ය.දිනක් අනුරාධපුරයේ මව්පියන්ගේ නිවස ඇසුරු කොට ගෙන ගැවසුණු මේ මළ යක්ෂණියගේ සිත යම් කිසි චිත්ත තරංගයක් සම්බන්ධව වේදනාවක් වැනි පීඩනයක් ඇති විය. භූතාත්මය සැණින් එය හඳුනා ගත්තා ය. ඒ සුරංග ඇය ගැන සිතමින් සුසුම් හෙලන අවස්ථාවකි.තමන් වෙනුවෙන් අවංකව ආදරය කළ සුරංග දැන් පේ‍්‍රමයේ වියෝ ගින්නෙන් දැවෙන බව ඇය වටහා ගත්තා ය.“අනේ! සුරංග පාප මිත‍්‍ර සේවනය නිසා මම විනාශ වුණා. ඔයා තවමත් මා වෙනුවෙන් සුසුම් හෙලනවා මා නිසා ඔයා ගේ ජීවිතය කාලකන්නි කැර ගන්න එපා. මට ඔයාට උදව් කරන්න ඕනෑ. ඒත් ඒකට මට අවසර නෑ. අපේ ලෝකයේ අපි ජීවත්වෙන්නේ යක්ෂ සේනාධිපතියන් යටතේ යි. නීතිරීති තිබෙනවා. ඒ ප‍්‍රධානීන්ගේ අවසර නැතුව කිසි දෙයක් කරන්න බැහැ.මම ඒ අයට මට සිදුවූ අසාධාරණය අපරාධය ගැන අවනඩුව කියා අවසර අරගෙන හතුරන් දෙදෙනා ගෙන් පළි ගත්තා. දැන් ඔයාට උදව් කරන්න වුණත් ප‍්‍රධානීන් ගෙන් අවසර අරගෙන එන්න ඕනෑ. මම කොහොම හරි හඬා වැළපිලා කන්නලව් කරලා අවසර වරම් අරගෙන එනවා” යි අධිෂ්ඨාන කැර ගෙන භූතාත්මය නික්ම ගියාය.මේ අතර තම මානසික වියවුල් සඳහා සහනයක් පතා සුරංග අතුරුගිරියේ විපස්සනා භාවනා මධ්‍යස්ථානයේ ගස්නාවේ ඤාණානන්ද හිමියන් සොයා යන්නට තීරණය කැර සිටියේය.එහෙත් ඇඟලුම්හල් සමාජය තුළින් බිහි වූ සංස්කෘතිය සමහර ජීවිතවලට අවාසනාව ළඟා කර දුන්නේය. ඇතැම් ඇඟලුම් හල් සේවිකාවන් තම යහළු යෙහෙළියන් ගේ මංගල උත්සවවලට සහභාගි වන්නේ නම්බුකාර ලෙස මත්පැන් පානය කිරීම විලාසිතාවක් කැර ගනිමිනි. එවැනි උත්සවවලදී තරුණයින්ටත් වඩා මේ තරුණියෝ බේබදුකමට ඇබ්බැහි වී සිටිති. අද කතාවෙන් අප අනාවරණය කරන්නේ එවැනි තරුණියක් විනාශ වී තවත් ජීවිත කීපයකට අතුරු අන්තරා ගෙන දුන් ආකාරය යි.යමුනා ඇඟලුම්හල් සේවිකාවකි. ගම්බදින් අගනුවරට පැමිණි ඇය රැකියාවට ගියේ නවාතැන් පොළක සිට ය. ඇය සමඟ නවාතැන් කාමරයේ ලැඟුම් ගත් සුසීමා ඇගේ හොඳ ම මිතුරිය බවට පත් වීමට වැඩි කලක් ගත වූයේ නැත. යමුනාට ගමේ සුරංග නම් වූ පෙම්වතෙක් සිටියේය. සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරත් ඒ ඇඟලුම්හලේ ම සේවය කළ තරුණයෙකි.දිනක් ආරාධනයකට අනුව යමුනාත්, සුසීමාත්, සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරතුත් මිතුරියකගේ නිවසක පැවති, කොටහළු මගුල් ගෙදරක ගියහ. මිතුරිය ද ඇඟලුම් සේවිකාවක වූ බැවින් ඔවුන් ගේ පුරුදු සංස්කෘතියට අනුව මේ තිදෙනාට ඉහළින් ම සැලකුවා ය. සංග‍්‍රහ කළා ය.මත්පැනින් සිහිවිකල් වූ මේ තරුණියන් දෙදෙනා සරත් හා තවත් අය සමඟ නටන්නට පටන් ගත්හ. කැසට් යන්ත‍්‍රයක උදව්වෙන් කොත්තු රොටි සංගීතයට අනුව නැටූහ. මධ්‍යම රාති‍්‍රය දක්වා ම නැටූහ. නෑදැයින් විසිර ගිය පසුව මිතුරිය මේ තිදෙනාට ම නිවසේ ඉස්සරහ කාමරයේ නිදාගන්නට පහසුකම් සලසා දුන්නාය.ඝන අඳුරෙන් පිරුණු රාති‍්‍රය ධාරානිපාත වර්ෂාවකින් සීතල අඩුපාඩු සපුරා ලීය. මේ බේබදු කෙල්ලන් දෙදෙනා සමඟ සරත් නින්දට සැරසුණේ ද මත්පැනින් විකල් වූ ගතියෙන් ම ය. අවසානයේ ස්වකීය පෙම්වතියගේ අනුදැනුම ද ඇතිව සරත් අතින් යමුනා කෙලෙසුණා ය. වෙරි මත සිඳී පසු දිනට පහන් වූයේ පෙර දා රාති‍්‍රයේ බරපතලකම යමුනා ගේ මුවින් පිටාරය ගලමිනි. ප‍්‍රශ්නයේ භාරදූරකම වටහා ගත් සුසීමා යමුනාගේ ඉකි බිඳීම නිවැසියන්ට රහසක් කරමින් වහා හැඳ පැළඳ ගෙන තිදෙනා ම මිතුරිය ගෙන් සමු ගෙන නවාතැන කරා පිටත් වූහ.ඔවුන් පැමිණි බස් රියේ අසුනක කෙළවරක හිඳගත් යමුනා ඉදිරි අසුනේ හිස රඳවා කඳුළු සඟවා ගෙන කල්පනා කරමින් ආවාය. සරත් සුසීමා සමඟ මිට උපායක් සාකච්ඡා කරමින් වෙනත් අසුනක හිඳගෙන පැමිණියහ. නවාතැනට ආසන්න නගරයේ සරත් නතර වූ අතර යෙහෙළියන් දෙදෙනා නවාතැනට ගියහ. ඒ දිනය ද නිවාඩු දමා තිබුණු බැවින් එදා රැකියාවට යෑමේ අවශ්‍යතාවයක් නොවීය. යමුනා ඇඳට වී මුහුණ සඟවා ගෙන ඉකි බින්දාය. මේ අතර සුසීමාගේ දුරකතනය නාද විය. ඊට මඳ වේලාවකට පසු සරත් ද ඔවුන්ගේ නවාතැන් කාමරයට ඇතුළු විය. ඔහු අතේ අරක්කු බාගයක් ද විය. එය මේසය මතින් තැබුවේය.“සරත්! හරි වැඩේනෙ. අම්මට සනීප නෑ කියලා දැන් කෝල් එකක් ආවා. මම දැන් ගමේ යන්න ඕනෑ”යි සුසීමා කීවා ය.“අම්මට අසනීප නම් ඉතින් නොගිහින් කොහොමද? එහෙනම් යන්න. ගිය හැටියේ කෝල් එකක් දෙන්නැ”යි සරත් කීවේය.මේ කිසිවකට සවන් දුන්නේ යමුනා නොවේ. මේ හැතිරිය හා හතුරා නවාතැනින් පිට වී යෑමත් ඇයට සුළු සහනයක් විය. සරත් හා සුසීමා පිටත්ව ගියහ.ඇත්තට ම අනුන්ට ම දොස් පැවරීම හරි ද? ගමෙන් පැමිණි යමුනා වෙනස් වූයේ ඇයි? මේ සියල්ලට මුල් වුණේ මගේ ම බේබදුකම නොවේ දැයි යමුනා සිතුවා ය. ඇයට තමන් ගැන දහසක් බලාපොරොත්තු තබා ගෙන සිටින මව්පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය සිහිපත් විය. සුරංග සිහිපත් විය. යමුනා ඇඳෙන් නැගිට්ටාය. මේසය කරා ගොස් පුටුව ඇදගෙන වාඩි වූයේ ගෙදරට ලියුමක් ලියන්නට ය.“අදාරණීය අම්මේ! තාත්තේ!මේ ලියුම කිසි දවසක අම්මා කෙනෙක් තම දුව ගෙන් බලාපොරොත්තු ලියුමක් නොවේ. මගේ වරද නිසා ම, මත්පැනට ඇබ්බැහිකම නිසා මම අනාථ වුණා. විනාශ වුණා. මට දැන් කාටවත් මුහුණ දෙන්න බෑ…”යමුනාට සුරංග සිහියට නැගිණි. ලියුම අතර මඟ නතර කොට සුරංග ගැන සිතන්නට වූවාය. කම්මුලේ අත රඳවා ගෙන කල්පනා කරන්නට වූ ඇගේ ඔලුව යකාගේ කම්මල සේ විය. මේ අතර මේසය මත තිබුණු අරක්කු බාගය ඇගේ නෙත ගැටිණි. “දැන් මට කොහොමත් එකයි” කියා තමන්ට ම කියා ගත් යමුනා වීදුරුවකට හලාගත් අරක්කු බාගය එක හුස්මට ම බීගෙන බීගෙන ගියාය. ඇගේ හිස බමන්නට විය. වහා පුටුවෙන් නැගිට ගොස් ඇඳේ පෙරළුණාය. පෙරළුණා පෙරළුණා ම ය.දවස ගෙවී ගියේය. ඊළඟ දවසට ද හිරු අඩවන් කැර තිබු දොරෙන් යමුනා දෙස එබිකම් කැර බැලීය. නිල මැස්සන් කීප දෙනෙකු හැරෙන්නට ඇගේ තනි නොතනියට කිසිවකු ඒ කාමරයේ සිටියේ නැත. එදින සවස් යාමයේ මේ නවාතැන් කාමරයේ දොර නොවසා අඩවන් කැර ඇත්තේ ඇයි දැයි නවාතැනේ අයිති කාරිය එබිකම් කැර බැලුවාය.“දෙය්යනේ!” යමුනා ඇඳෙන් බිමට වැටි සිටියාය. ඇය ලේ වමනය දමා තිබුණි. සියල්ල සිදු වී හමාර ය. මේසය මත හිස් කළ අරක්කු බෝතලයක් හා වීදුරුවක් තිබිණි. පේළි කීපයක් ලියා අවසන් නොකළ ලියුමකි.නවාතැන් පාලිකාව සිද්ධිය පොලීසියට දැනුම් දුන්නා ය. නීතිමය රාජකාරිවලින් පසු යමුනා ගේ ඥාතීහු ඇගේ සිරුර ගමට ගෙන ගොස් භූමදාන කළහ. පොලීසිය සුසීමා ගෙන් කට උත්තරයක් ගත්ත ද ඇය මේ ගැන කිසිත් නොදන්නා බවත්, එදින තමන් ගමට ගොස් සිටි බවත් සඳහන් කළාය. එය සියදිවි හානි කැර ගැනීමක් බවට නිගමනය විය.ශෝකයත් ලැජ්ජාවත් දරා ගත නොහැකිවූ යමුනාගේ මව්පියෝ ගෙය සහ ඉඩම විකුණා බාල දියණිය සමඟ අනුරාධපුරයෙන් ඉඩමක් මිලට ගෙන එහි පදිංචියට ගියහ.යමුනා ගේ ජීවිතයට තමන් අතින් සිදු වූ අපරාධය වසන් කිරීමට අරක්කුවලට වස දමා තැබූ බව දන්නේ සුසීමා හා සරත් පමණි. එහෙත් එය තවත් එකම එක කෙනෙක් දැන සිටියාය.ඒ මළ යක්ෂණියක වී බද්ධ වෛරයෙන් ඉපැදුණු යමුනාගේ භූතාත්මයයි. එහෙත් මේ සිද්ධිය සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිතේ නිතරම හොල්මන් කරන්නට විය. ඔවුන්ගේ සිත් නිතරම ඔවුන්ට දොස් පවරන්නට විය.“උඹලා කළේ මහා අපරාධයක්. හෙන ගහන අපරාධයක්. සහගහන අපරාධයක්. ඒ පාපය උඹලා ගෙවන්නම ඕනෑ” යි සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිත තරවටු කරන්නට විය. රාති‍්‍ර නින්දට යන විට ද, උදේ අවදි වූ මොහොතේ ද යමුනා ඔවුන් දෙස රවාගෙන සිටින ආකාරය මැවී පෙනෙන්නට විය. එහෙත් මේ රහස සමාජයෙන් සඟවා ගෙන සිටින්නට ඔවුහු වග බලා ගත්හ.මාස තුනක් පමණ නොදැනුවත්ව ම වාගේ ගෙවී ගියේය. දිනක් සරත් රැකියාවට යෑම සඳහා නිවසින් පිටත් විය. බස් නැවතුම් පොළක නතර කොට මගීන් නංවා ගෙන ඉදිරියට ඇදෙමින් තිබුණු බස් රියකට සරත් දුවගෙන ගොස් එල්ලුණේය. පය ලිස්සා ගියේය. ඒ බස් රියේම රෝදයට සරත් ගේ දෙකකුල් යට විය. මාස ගණනාවක් රෝහල් ගතව ප‍්‍රතිකාර ලබමින් සිට සරත් රෝහලෙන් පිට වූයේ දණහිස් දෙකෙන් පහළ කොටස් කපා වෙන් කළ අබ්බාගතයෙකු ලෙස ය.එදා තමන් බස්රිය කරා දුව ගෙන ගොස් එල්ලුණු හැටිත් පාපුවරුවට තැබූ පය ලිස්සා ගිය හැටිත් සරත්ට හොඳට මතක ය. ඒ මිසක යමුනාගේ මළ යක්ෂ භූතාත්මය ඔහුගේ කකුළෙන් ඇද්ද බව ඔහු තවමත් දන්නේ නැත. සරත් රෝහල් ගතව සිටිය දී සුසීමා ඔහු බලන්නට මාසයකට හතර පස් වතාවක් ගියා ය. පසුව එය ක‍්‍රමයෙන් අඩු විය. “සරත්ගෙ කකුල් දෙක ම කපලා.එයා එක්ක විවාහ වෙලා පවුල් ජීවිතයක් ගෙවන්න පුළුවන්දැ”යි ඇගේ සිත නිතර ඇගෙන් ප‍්‍රශ්න කළේය. මේ අතර දෙදෙනා හවුල් වී කළ අපරාධය ද නිතර සිතේ හොල්මන් කළේය. අබ්බාගතයෙකු සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධයක් පවත්වා ඵලක් නැතැයි තීන්දු කළ ඇය, සරත් බලන්නට යෑම නතර කැර දැමුවාය. ඇඟලුම් කම්හලේ අය ද නිතර ම “සුසී! දැන් සරත්ට කොහොමදැ”යි ප‍්‍රශ්න කිරීම ද හිසරදයක් වූ අතර ඇය එම කම්හලෙන් ඉවත්ව වෙනත් ඇඟලුම් කම්හලක රැකියාවක් සොයා ගත්තා ය.මෙසේ මාසයක් පමණ කාලය ගෙවී යද්දී සුසීමාට ද බස් රියකට නගිද්දී සරත්ට සිදු වූ ආකාරයෙන් ම අනතුරකට ලක් වී දෙකකුල් අහිමි වූවාය. එය ද රිය අනතුරක් ලෙස සැලකුවා මිස යමුනාගේ මළ යක්ෂ ආත්මය පළි ගත් බව දැන සිටියේ නැත. යමුනා ගේ භූතාත්මය බද්ධ වෛරයෙන් ඔවුන් දෙදෙනා පසුපස ගමන් කොට කල් යල් බලා තමන්ට කළ අපරාධයේ පළිය ගත්තා ය.දැන් අපි සුරංග දෙසට හැරෙමු. අහිංසක ජීවිතයක් ගත කළ සුරංග වයස අවුරුදු 17 දී පමණ යමුනා සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධය පටන් ගත්තේ ය. යමුනා අගනුවර රැකියාවට ගිය ද මාසයකට වරක් පමණ ඔවුන් මුණ ගැසී කතා බස් කළහ. හිටි හැටියේ ම යමුනා ගෙන් කිසි ම තොරතුරක් ලැබුණේ නැත. නගරයට ගිය පසු ඇයට මා අමතක වුණා ද? මට වඩා හැඩ වැඩකාරයෙක් සමඟ සම්බන්ධයක් ඇති කැර ගත්තා ද? මේ ගැන සිත සිතා සිටි සුරංග ගේ මානසිකත්වය පහළට වැටිණි. අවසානයේ තමන් ගේ මනසට හිරිහැර කරන මතකය වළලා දමන්නට තීරණය කළ සුරංග නිතර මිතුරන් සමඟ එක් වී කාලය ගෙවන්නට විය.මේ අතර යමුනා ගේ භූතාත්මය කළ පාප මිත‍්‍රයන්ගෙන් පළි ගැනීමෙන් පසු යම් සහනයක් ලැබුවාය. එහෙත් ඒ භූතාත්මයේ ස්වභාවය වෙනස් කළ හැකි නොවේ. කාලය ගෙවී ගොස් කර්ම නියාමයට අනුව වෙනත් භවයක උපත ලබන තුරු ඒ ස්වභාවය ම ගත කළ යුතු ය. මේ භූතාත්මය නිතර අනුරාධපුරයට ගොස් තම දුප්පත් මව් පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය දෙස බලා දුක් වූවාය. ඒ දුකට හේතුව සිහිපත් වූ සැණින් චිත්ත සන්තානය තුළින් මතු වන වෛරයෙන් දැවෙන්නට වූවාය.ඒ සමඟ ම සරත් සොයා ගෙන ගියා ය. ඔහු අබ්බාගතයෙකු වී දුක් විඳින ආකාරය දැක සතුටු වූවාය. එතැනින් සුසීමා සොයා ගෙන ගියාය. එහිදී ද සුසීමා දෙකකුල් අහිමව දුක් විඳින හැටි බලා සතුටු වූවා ය.දිනක් අනුරාධපුරයේ මව්පියන්ගේ නිවස ඇසුරු කොට ගෙන ගැවසුණු මේ මළ යක්ෂණියගේ සිත යම් කිසි චිත්ත තරංගයක් සම්බන්ධව වේදනාවක් වැනි පීඩනයක් ඇති විය. භූතාත්මය සැණින් එය හඳුනා ගත්තා ය. ඒ සුරංග ඇය ගැන සිතමින් සුසුම් හෙලන අවස්ථාවකි.තමන් වෙනුවෙන් අවංකව ආදරය කළ සුරංග දැන් පේ‍්‍රමයේ වියෝ ගින්නෙන් දැවෙන බව ඇය වටහා ගත්තා ය.“අනේ! සුරංග පාප මිත‍්‍ර සේවනය නිසා මම විනාශ වුණා. ඔයා තවමත් මා වෙනුවෙන් සුසුම් හෙලනවා මා නිසා ඔයා ගේ ජීවිතය කාලකන්නි කැර ගන්න එපා. මට ඔයාට උදව් කරන්න ඕනෑ. ඒත් ඒකට මට අවසර නෑ. අපේ ලෝකයේ අපි ජීවත්වෙන්නේ යක්ෂ සේනාධිපතියන් යටතේ යි. නීතිරීති තිබෙනවා. ඒ ප‍්‍රධානීන්ගේ අවසර නැතුව කිසි දෙයක් කරන්න බැහැ.මම ඒ අයට මට සිදුවූ අසාධාරණය අපරාධය ගැන අවනඩුව කියා අවසර අරගෙන හතුරන් දෙදෙනා ගෙන් පළි ගත්තා. දැන් ඔයාට උදව් කරන්න වුණත් ප‍්‍රධානීන් ගෙන් අවසර අරගෙන එන්න ඕනෑ. මම කොහොම හරි හඬා වැළපිලා කන්නලව් කරලා අවසර වරම් අරගෙන එනවා” යි අධිෂ්ඨාන කැර ගෙන භූතාත්මය නික්ම ගියාය.මේ අතර තම මානසික වියවුල් සඳහා සහනයක් පතා සුරංග අතුරුගිරියේ විපස්සනා භාවනා මධ්‍යස්ථානයේ ගස්නාවේ ඤාණානන්ද හිමියන් සොයා යන්නට තීරණය කැර සිටියේය.එහෙත් ඇඟලුම්හල් සමාජය තුළින් බිහි වූ සංස්කෘතිය සමහර ජීවිතවලට අවාසනාව ළඟා කර දුන්නේය. ඇතැම් ඇඟලුම් හල් සේවිකාවන් තම යහළු යෙහෙළියන් ගේ මංගල උත්සවවලට සහභාගි වන්නේ නම්බුකාර ලෙස මත්පැන් පානය කිරීම විලාසිතාවක් කැර ගනිමිනි. එවැනි උත්සවවලදී තරුණයින්ටත් වඩා මේ තරුණියෝ බේබදුකමට ඇබ්බැහි වී සිටිති. අද කතාවෙන් අප අනාවරණය කරන්නේ එවැනි තරුණියක් විනාශ වී තවත් ජීවිත කීපයකට අතුරු අන්තරා ගෙන දුන් ආකාරය යි.යමුනා ඇඟලුම්හල් සේවිකාවකි. ගම්බදින් අගනුවරට පැමිණි ඇය රැකියාවට ගියේ නවාතැන් පොළක සිට ය. ඇය සමඟ නවාතැන් කාමරයේ ලැඟුම් ගත් සුසීමා ඇගේ හොඳ ම මිතුරිය බවට පත් වීමට වැඩි කලක් ගත වූයේ නැත. යමුනාට ගමේ සුරංග නම් වූ පෙම්වතෙක් සිටියේය. සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරත් ඒ ඇඟලුම්හලේ ම සේවය කළ තරුණයෙකි.දිනක් ආරාධනයකට අනුව යමුනාත්, සුසීමාත්, සුසීමා ගේ පෙම්වතා සරතුත් මිතුරියකගේ නිවසක පැවති, කොටහළු මගුල් ගෙදරක ගියහ. මිතුරිය ද ඇඟලුම් සේවිකාවක වූ බැවින් ඔවුන් ගේ පුරුදු සංස්කෘතියට අනුව මේ තිදෙනාට ඉහළින් ම සැලකුවා ය. සංග‍්‍රහ කළා ය.මත්පැනින් සිහිවිකල් වූ මේ තරුණියන් දෙදෙනා සරත් හා තවත් අය සමඟ නටන්නට පටන් ගත්හ. කැසට් යන්ත‍්‍රයක උදව්වෙන් කොත්තු රොටි සංගීතයට අනුව නැටූහ. මධ්‍යම රාති‍්‍රය දක්වා ම නැටූහ. නෑදැයින් විසිර ගිය පසුව මිතුරිය මේ තිදෙනාට ම නිවසේ ඉස්සරහ කාමරයේ නිදාගන්නට පහසුකම් සලසා දුන්නාය.ඝන අඳුරෙන් පිරුණු රාති‍්‍රය ධාරානිපාත වර්ෂාවකින් සීතල අඩුපාඩු සපුරා ලීය. මේ බේබදු කෙල්ලන් දෙදෙනා සමඟ සරත් නින්දට සැරසුණේ ද මත්පැනින් විකල් වූ ගතියෙන් ම ය. අවසානයේ ස්වකීය පෙම්වතියගේ අනුදැනුම ද ඇතිව සරත් අතින් යමුනා කෙලෙසුණා ය. වෙරි මත සිඳී පසු දිනට පහන් වූයේ පෙර දා රාති‍්‍රයේ බරපතලකම යමුනා ගේ මුවින් පිටාරය ගලමිනි. ප‍්‍රශ්නයේ භාරදූරකම වටහා ගත් සුසීමා යමුනාගේ ඉකි බිඳීම නිවැසියන්ට රහසක් කරමින් වහා හැඳ පැළඳ ගෙන තිදෙනා ම මිතුරිය ගෙන් සමු ගෙන නවාතැන කරා පිටත් වූහ.ඔවුන් පැමිණි බස් රියේ අසුනක කෙළවරක හිඳගත් යමුනා ඉදිරි අසුනේ හිස රඳවා කඳුළු සඟවා ගෙන කල්පනා කරමින් ආවාය. සරත් සුසීමා සමඟ මිට උපායක් සාකච්ඡා කරමින් වෙනත් අසුනක හිඳගෙන පැමිණියහ. නවාතැනට ආසන්න නගරයේ සරත් නතර වූ අතර යෙහෙළියන් දෙදෙනා නවාතැනට ගියහ. ඒ දිනය ද නිවාඩු දමා තිබුණු බැවින් එදා රැකියාවට යෑමේ අවශ්‍යතාවයක් නොවීය. යමුනා ඇඳට වී මුහුණ සඟවා ගෙන ඉකි බින්දාය. මේ අතර සුසීමාගේ දුරකතනය නාද විය. ඊට මඳ වේලාවකට පසු සරත් ද ඔවුන්ගේ නවාතැන් කාමරයට ඇතුළු විය. ඔහු අතේ අරක්කු බාගයක් ද විය. එය මේසය මතින් තැබුවේය.“සරත්! හරි වැඩේනෙ. අම්මට සනීප නෑ කියලා දැන් කෝල් එකක් ආවා. මම දැන් ගමේ යන්න ඕනෑ”යි සුසීමා කීවා ය.“අම්මට අසනීප නම් ඉතින් නොගිහින් කොහොමද? එහෙනම් යන්න. ගිය හැටියේ කෝල් එකක් දෙන්නැ”යි සරත් කීවේය.මේ කිසිවකට සවන් දුන්නේ යමුනා නොවේ. මේ හැතිරිය හා හතුරා නවාතැනින් පිට වී යෑමත් ඇයට සුළු සහනයක් විය. සරත් හා සුසීමා පිටත්ව ගියහ.ඇත්තට ම අනුන්ට ම දොස් පැවරීම හරි ද? ගමෙන් පැමිණි යමුනා වෙනස් වූයේ ඇයි? මේ සියල්ලට මුල් වුණේ මගේ ම බේබදුකම නොවේ දැයි යමුනා සිතුවා ය. ඇයට තමන් ගැන දහසක් බලාපොරොත්තු තබා ගෙන සිටින මව්පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය සිහිපත් විය. සුරංග සිහිපත් විය. යමුනා ඇඳෙන් නැගිට්ටාය. මේසය කරා ගොස් පුටුව ඇදගෙන වාඩි වූයේ ගෙදරට ලියුමක් ලියන්නට ය.“අදාරණීය අම්මේ! තාත්තේ!මේ ලියුම කිසි දවසක අම්මා කෙනෙක් තම දුව ගෙන් බලාපොරොත්තු ලියුමක් නොවේ. මගේ වරද නිසා ම, මත්පැනට ඇබ්බැහිකම නිසා මම අනාථ වුණා. විනාශ වුණා. මට දැන් කාටවත් මුහුණ දෙන්න බෑ…”යමුනාට සුරංග සිහියට නැගිණි. ලියුම අතර මඟ නතර කොට සුරංග ගැන සිතන්නට වූවාය. කම්මුලේ අත රඳවා ගෙන කල්පනා කරන්නට වූ ඇගේ ඔලුව යකාගේ කම්මල සේ විය. මේ අතර මේසය මත තිබුණු අරක්කු බාගය ඇගේ නෙත ගැටිණි. “දැන් මට කොහොමත් එකයි” කියා තමන්ට ම කියා ගත් යමුනා වීදුරුවකට හලාගත් අරක්කු බාගය එක හුස්මට ම බීගෙන බීගෙන ගියාය. ඇගේ හිස බමන්නට විය. වහා පුටුවෙන් නැගිට ගොස් ඇඳේ පෙරළුණාය. පෙරළුණා පෙරළුණා ම ය.දවස ගෙවී ගියේය. ඊළඟ දවසට ද හිරු අඩවන් කැර තිබු දොරෙන් යමුනා දෙස එබිකම් කැර බැලීය. නිල මැස්සන් කීප දෙනෙකු හැරෙන්නට ඇගේ තනි නොතනියට කිසිවකු ඒ කාමරයේ සිටියේ නැත. එදින සවස් යාමයේ මේ නවාතැන් කාමරයේ දොර නොවසා අඩවන් කැර ඇත්තේ ඇයි දැයි නවාතැනේ අයිති කාරිය එබිකම් කැර බැලුවාය.“දෙය්යනේ!” යමුනා ඇඳෙන් බිමට වැටි සිටියාය. ඇය ලේ වමනය දමා තිබුණි. සියල්ල සිදු වී හමාර ය. මේසය මත හිස් කළ අරක්කු බෝතලයක් හා වීදුරුවක් තිබිණි. පේළි කීපයක් ලියා අවසන් නොකළ ලියුමකි.නවාතැන් පාලිකාව සිද්ධිය පොලීසියට දැනුම් දුන්නා ය. නීතිමය රාජකාරිවලින් පසු යමුනා ගේ ඥාතීහු ඇගේ සිරුර ගමට ගෙන ගොස් භූමදාන කළහ. පොලීසිය සුසීමා ගෙන් කට උත්තරයක් ගත්ත ද ඇය මේ ගැන කිසිත් නොදන්නා බවත්, එදින තමන් ගමට ගොස් සිටි බවත් සඳහන් කළාය. එය සියදිවි හානි කැර ගැනීමක් බවට නිගමනය විය.ශෝකයත් ලැජ්ජාවත් දරා ගත නොහැකිවූ යමුනාගේ මව්පියෝ ගෙය සහ ඉඩම විකුණා බාල දියණිය සමඟ අනුරාධපුරයෙන් ඉඩමක් මිලට ගෙන එහි පදිංචියට ගියහ.යමුනා ගේ ජීවිතයට තමන් අතින් සිදු වූ අපරාධය වසන් කිරීමට අරක්කුවලට වස දමා තැබූ බව දන්නේ සුසීමා හා සරත් පමණි. එහෙත් එය තවත් එකම එක කෙනෙක් දැන සිටියාය.ඒ මළ යක්ෂණියක වී බද්ධ වෛරයෙන් ඉපැදුණු යමුනාගේ භූතාත්මයයි. එහෙත් මේ සිද්ධිය සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිතේ නිතරම හොල්මන් කරන්නට විය. ඔවුන්ගේ සිත් නිතරම ඔවුන්ට දොස් පවරන්නට විය.“උඹලා කළේ මහා අපරාධයක්. හෙන ගහන අපරාධයක්. සහගහන අපරාධයක්. ඒ පාපය උඹලා ගෙවන්නම ඕනෑ” යි සුසීමාගේත් සරත්ගේත් සිත තරවටු කරන්නට විය. රාති‍්‍ර නින්දට යන විට ද, උදේ අවදි වූ මොහොතේ ද යමුනා ඔවුන් දෙස රවාගෙන සිටින ආකාරය මැවී පෙනෙන්නට විය. එහෙත් මේ රහස සමාජයෙන් සඟවා ගෙන සිටින්නට ඔවුහු වග බලා ගත්හ.මාස තුනක් පමණ නොදැනුවත්ව ම වාගේ ගෙවී ගියේය. දිනක් සරත් රැකියාවට යෑම සඳහා නිවසින් පිටත් විය. බස් නැවතුම් පොළක නතර කොට මගීන් නංවා ගෙන ඉදිරියට ඇදෙමින් තිබුණු බස් රියකට සරත් දුවගෙන ගොස් එල්ලුණේය. පය ලිස්සා ගියේය. ඒ බස් රියේම රෝදයට සරත් ගේ දෙකකුල් යට විය. මාස ගණනාවක් රෝහල් ගතව ප‍්‍රතිකාර ලබමින් සිට සරත් රෝහලෙන් පිට වූයේ දණහිස් දෙකෙන් පහළ කොටස් කපා වෙන් කළ අබ්බාගතයෙකු ලෙස ය.එදා තමන් බස්රිය කරා දුව ගෙන ගොස් එල්ලුණු හැටිත් පාපුවරුවට තැබූ පය ලිස්සා ගිය හැටිත් සරත්ට හොඳට මතක ය. ඒ මිසක යමුනාගේ මළ යක්ෂ භූතාත්මය ඔහුගේ කකුළෙන් ඇද්ද බව ඔහු තවමත් දන්නේ නැත. සරත් රෝහල් ගතව සිටිය දී සුසීමා ඔහු බලන්නට මාසයකට හතර පස් වතාවක් ගියා ය. පසුව එය ක‍්‍රමයෙන් අඩු විය. “සරත්ගෙ කකුල් දෙක ම කපලා.එයා එක්ක විවාහ වෙලා පවුල් ජීවිතයක් ගෙවන්න පුළුවන්දැ”යි ඇගේ සිත නිතර ඇගෙන් ප‍්‍රශ්න කළේය. මේ අතර දෙදෙනා හවුල් වී කළ අපරාධය ද නිතර සිතේ හොල්මන් කළේය. අබ්බාගතයෙකු සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධයක් පවත්වා ඵලක් නැතැයි තීන්දු කළ ඇය, සරත් බලන්නට යෑම නතර කැර දැමුවාය. ඇඟලුම් කම්හලේ අය ද නිතර ම “සුසී! දැන් සරත්ට කොහොමදැ”යි ප‍්‍රශ්න කිරීම ද හිසරදයක් වූ අතර ඇය එම කම්හලෙන් ඉවත්ව වෙනත් ඇඟලුම් කම්හලක රැකියාවක් සොයා ගත්තා ය.මෙසේ මාසයක් පමණ කාලය ගෙවී යද්දී සුසීමාට ද බස් රියකට නගිද්දී සරත්ට සිදු වූ ආකාරයෙන් ම අනතුරකට ලක් වී දෙකකුල් අහිමි වූවාය. එය ද රිය අනතුරක් ලෙස සැලකුවා මිස යමුනාගේ මළ යක්ෂ ආත්මය පළි ගත් බව දැන සිටියේ නැත. යමුනා ගේ භූතාත්මය බද්ධ වෛරයෙන් ඔවුන් දෙදෙනා පසුපස ගමන් කොට කල් යල් බලා තමන්ට කළ අපරාධයේ පළිය ගත්තා ය.දැන් අපි සුරංග දෙසට හැරෙමු. අහිංසක ජීවිතයක් ගත කළ සුරංග වයස අවුරුදු 17 දී පමණ යමුනා සමඟ පේ‍්‍රම සම්බන්ධය පටන් ගත්තේ ය. යමුනා අගනුවර රැකියාවට ගිය ද මාසයකට වරක් පමණ ඔවුන් මුණ ගැසී කතා බස් කළහ. හිටි හැටියේ ම යමුනා ගෙන් කිසි ම තොරතුරක් ලැබුණේ නැත. නගරයට ගිය පසු ඇයට මා අමතක වුණා ද? මට වඩා හැඩ වැඩකාරයෙක් සමඟ සම්බන්ධයක් ඇති කැර ගත්තා ද? මේ ගැන සිත සිතා සිටි සුරංග ගේ මානසිකත්වය පහළට වැටිණි. අවසානයේ තමන් ගේ මනසට හිරිහැර කරන මතකය වළලා දමන්නට තීරණය කළ සුරංග නිතර මිතුරන් සමඟ එක් වී කාලය ගෙවන්නට විය.මේ අතර යමුනා ගේ භූතාත්මය කළ පාප මිත‍්‍රයන්ගෙන් පළි ගැනීමෙන් පසු යම් සහනයක් ලැබුවාය. එහෙත් ඒ භූතාත්මයේ ස්වභාවය වෙනස් කළ හැකි නොවේ. කාලය ගෙවී ගොස් කර්ම නියාමයට අනුව වෙනත් භවයක උපත ලබන තුරු ඒ ස්වභාවය ම ගත කළ යුතු ය. මේ භූතාත්මය නිතර අනුරාධපුරයට ගොස් තම දුප්පත් මව් පිය දෙදෙනා සහ නැගණිය දෙස බලා දුක් වූවාය. ඒ දුකට හේතුව සිහිපත් වූ සැණින් චිත්ත සන්තානය තුළින් මතු වන වෛරයෙන් දැවෙන්නට වූවාය.ඒ සමඟ ම සරත් සොයා ගෙන ගියා ය. ඔහු අබ්බාගතයෙකු වී දුක් විඳින ආකාරය දැක සතුටු වූවාය. එතැනින් සුසීමා සොයා ගෙන ගියාය. එහිදී ද සුසීමා දෙකකුල් අහිමව දුක් විඳින හැටි බලා සතුටු වූවා ය.දිනක් අනුරාධපුරයේ මව්පියන්ගේ නිවස ඇසුරු කොට ගෙන ගැවසුණු මේ මළ යක්ෂණියගේ සිත යම් කිසි චිත්ත තරංගයක් සම්බන්ධව වේදනාවක් වැනි පීඩනයක් ඇති විය. භූතාත්මය සැණින් එය හඳුනා ගත්තා ය. ඒ සුරංග ඇය ගැන සිතමින් සුසුම් හෙලන අවස්ථාවකි.තමන් වෙනුවෙන් අවංකව ආදරය කළ සුරංග දැන් පේ‍්‍රමයේ වියෝ ගින්නෙන් දැවෙන බව ඇය වටහා ගත්තා ය.“අනේ! සුරංග පාප මිත‍්‍ර සේවනය නිසා මම විනාශ වුණා. ඔයා තවමත් මා වෙනුවෙන් සුසුම් හෙලනවා මා නිසා ඔයා ගේ ජීවිතය කාලකන්නි කැර ගන්න එපා. මට ඔයාට උදව් කරන්න ඕනෑ. ඒත් ඒකට මට අවසර නෑ. අපේ ලෝකයේ අපි ජීවත්වෙන්නේ යක්ෂ සේනාධිපතියන් යටතේ යි. නීතිරීති තිබෙනවා. ඒ ප‍්‍රධානීන්ගේ අවසර නැතුව කිසි දෙයක් කරන්න බැහැ.මම ඒ අයට මට සිදුවූ අසාධාරණය අපරාධය ගැන අවනඩුව කියා අවසර අරගෙන හතුරන් දෙදෙනා ගෙන් පළි ගත්තා. දැන් ඔයාට උදව් කරන්න වුණත් ප‍්‍රධානීන් ගෙන් අවසර අරගෙන එන්න ඕනෑ. මම කොහොම හරි හඬා වැළපිලා කන්නලව් කරලා අවසර වරම් අරගෙන එනවා” යි අධිෂ්ඨාන කැර ගෙන භූතාත්මය නික්ම ගියාය.මේ අතර තම මානසික වියවුල් සඳහා සහනයක් පතා සුරංග අතුරුගිරියේ විපස්සනා භාවනා මධ්‍යස්ථානයේ ගස්නාවේ ඤාණානන්ද හිමියන් සොයා යන්නට තීරණය කැර සිටියේය.

මළවුන්ගේ හෝරාව(Malaunge Hoorawa) 01

මළවුන්ගේ හෝරාව(Malaunge Hoorawa)